اهانت به مقدسات هیچ انسانی جایز نیست
تذکر و ياد آوری بعضی از مطالب خودش اهميت دارد و دارای مصلحت است. مخصوصا اين ايام که موضوع وحدت بين مسلمين مطرح ميشود، بحثهای تعامل بين شيعه و سنی داغتر ميشود، مخصوصاً در شبکههای اجتماعی و فضای مجازی بحث و حمله و هجوم به يکديگر بيشتر ميشود.
به حکم شرع و عقل، به حکم نقل و عقل، به حکم تجربه، به حکم مصلحت دنيايي، از هر زاويه که نگاه کنيم وحدت بين مسلمين امروز يک ضرورت است. در شرايطی که مشاهده ميشود دنيای کفر عليه اسلام و مسلمين متحد شدند و همه توان و نيروی خود را به کار ميبرند تا مسلمين را تضعيف کنند و کشورهای اسلامی را روز به روز به عقب برانند، واقعاً جايی برای صرف انرژيها برای اين اختلافها وجود دارد؟
وقتی صحبت از وحدت می کنيم هيچ گاه منظورمان اين نيست که از اصول اعتقادی يا فروع احکام دست برداريم، هيچ کسی اين حرف را نميزند که از اصول اعتقادي خودمان مثل مسئله امامت دست برداريم، هيچ کس نميگويد ما در فروع فقهي، در ابواب مختلف فقهی به يک روش و شيوه ديگری عمل کنيم. مثلا بگوييم تا به حال اينطور وضو ميگرفتيم، از اين به بعد به شکل ديگری وضو بگيريم. بلکه منظور از وحدت اين است که بالاخره همه ما به عنوان مسلمان اشتراکاتی داريم، بالاخره اين اشتراکات ميتواند ما را در يک مسير قرار دهد، وقتی اشتراکات در دنيای امروز ميتواند ما را در مقاطعی کنار دشمنان قرار دهد برای مصالح بزرگتر، آنوقت بين مسلمين امکان ندارد؟ شما در فقه نگاه کنيد، در يک مقاطعی با يک دشمن ميتوان متحد شد عليه دشمن ديگر، ملاکش چيست؟ حال بين خود مسلمين امکان اين اتحاد نيست؟ من واقعا تعجب ميکنم، گاهی ميبينيم حتی از روحانيون و طلاب، اينچنين به مسئله وحدت هجوم ميبرند و ميگويند: اصلا شدنی نيست، مگر ميشود ما فراموش کنيم؟ مگر ميشود … ؟ اصلا بحث فراموشی تاريخ نيست، بحث ناديده گرفتن حق نيست، بحث اين است که ما امروز در معرض حمله و هجمه استکبار جهانی قرار گرفتيم. اسرائيل در کنار مسلمين درصدد است که چيزی به نام اسلام وجود نداشته باشد، مسلمانی در اين عالم در آينده وجود نداشته باشد، ديگران که وضعشان معلوم است. آنوقت بهترين خدمت به اينها در اين منطقه و دنيا اين است که به جان هم بيفتيم.
واقعا توهين به مقدسات اهل سنت نه فقط اهل سنت، اصلا توهين به مقدسات ديگران هم به نظر من جايز نيست. يک قاعدهای در فقه داريم به نام حرمت اهانت به مقدسات، البته در آن قاعده بحث کرديم و ان شاء الله چاپ ميشود، ما آنجا با دليل ثابت کرديم که اهانت به مقدسات ديگران ولو غير مسلمان جايز نيست، اهانت غير از نقد و بحث و گفتگو است، اينها گاهی با هم خلط ميشود. در آن بحثها ملاک اهانت بيان شده است، حال وقتی ميگوييم اهانت به مقدسات کفار جايز نيست، آيا ميتوانيم به مقدسات مسلمين اهانت کنيم؟ واقعا اينکه حالا اين همه مراجع با همه سليقههايی که دارند تأکيد ميکنند که اين اهانتها جايز نيست، باز انسان ميبيند که در اين فضاهای مجازی صوت ها و تصاوير و مطالب و رفتارهايی را منتشر ميکنند که نتيجهاش اين است که اگر يک مسلمان غير شيعه ببيند چه ذهنيتی نسبت به مکتب اهل بيت(ع) پيدا ميکند. اين خدمت به مکتب اهل بيت(ع) است؟ جز اينکه آنها را از اين ساحت دور کند و خدای نکرده بغض ايجاد کند. ما هرچه بتوانيم محبت عامه مسلمين را نسبت به اهل بيت(ع) جلب کنيم به اهل بيت(ع) کمک کردهايم. خدمت به اهل بيت(ع) اين است، نه ايستادن و ناسزا گفتن و استفاده از الفاظ رکيک که متأسفانه مقداری هم زياد شده است و کأنه انسان احساس ميکند که دستهايی در کار است و دشمنان نيز تلاش ميکنند اين اتفاقات بيفتد. امام خميني، مقام معظم رهبری و مراجع تقليد خطر را می بينند و حس ميکنند و دست و رد پای دشمن در اين تحريکات را مشاهده ميکنند و اين همه تذکر ميدهند، ولی گاهی ما همه دنيامان همين محيطی ميشود که در آن زندگی ميکنيم و فکر ميکنيم که هيچ کس از اين اتفاقات مطلع نميشود. کوچکترين رفتارها امروز انعکاس بيرونی و بين المللی دارد و بهانهای فراهم ميکند برای آنهايی که دوست دارند اثری از شيعه و شيعيان باقی نباشد.
نظرات