آیا تنها اهرم تغییر و هدایت فرهنگ در جامعه، روحانیون هستند، یعنی نقش و تأثیر روحانی در فرهنگ یک جامعه به چه میزان است؟ اینکه ما بخواهیم روحانیت را تنها محور هدایت فرهنگی بدانیم به یک معنا قابل قبول است و به یک معنا خير، من تعبیر می کنم به جای این چیزی که شما فرمودید اینکه: روحانیت محور هدایت فرهنگ است اما تنها ابزار هدایت و تنها جریان فرهنگ ساز نیست. تأثیر فرهنگی و فرهنگ سازی روحانیت به دو طریق است، گاهی مستقیم و گاهی غیرمستقیم است. با توجه به وظیفه ذاتی روحانیت که همان ادامه مسیر رسالت انبیا است و سوق دادن مردم به سوی مقصد اعلای انسانیت و کمالات انسانی، یعنی همان کاری که انبیا داشتند و

در ابتدا بفرمایید به طور کلی مفهوم تنفیذ در فقه چیست؟ تنفيذ در فقه به دو معنا استعمال شده: یکی اعتبار دادن به عملی که فی نفسه اعتبار نداشته و یا اگر هم اعتبار داشته، اعتبار آن قابل ابطال و رد کردن است، مثل تنفيذ عقد فضولی توسط مالک و تنفيذ وصیت به بیش از ثلث ترکه توسط ورثه و مانند آن دیگری به معنای اجرایی کردن حکمی یا چیزی که دارای اعتبار است مانند اجرایی شدن حکم یک قاضی. تنفيذ به این معنا در باب صلوه، قضاوت و وصیت به کار می رود. مثلا تنفیذ در باب وصیت طبق این معنا لزوم اجرای وصیت واجد شرایط بر موصی است. به هر حال این دو معنا آثار و لوازم متفاوتی

  اگر قرار باشد شخصیتی نظیر مرحوم حجت الاسلام والمسلمین حاج احمد آقای خمینی را توصیف کنیم از چه مسیری باید ورود پیدا کنیم؟ در ابتدا مقدمه ای عرض می کنم. به طور کلی اگر بخواهیم برای اشخاص و رویدادها تحلیل درست و واقع بینانه ارائه بدهیم، باید ظرف زمانی آن رویدادها و اشخاصی را که در آن ظرف زمانی زندگی می کردند، بررسی کنیم. اگر بخواهیم درباره شخصیت هایی که در گذشته بودند، با میزان زمان حاضر قضاوت کنیم، حتما آمیخته با خطا خواهد بود و نمی توانیم استنتاج صحیحی داشته باشیم. این را حتی درباره خود ائمه(ع) هم می توان گفت؛ چون رفتارهای ائمه در زمان های مختلف متفاوت بوده است. ما موضع و رفتار واحدی را از

  مهندسی ژنتيک از مسائل جديد و به اصطلاح مستحدثه است و موضوعات آن با اصطلاحاتی بيان می‌شوند که اساساً در زبان فقهی سابقه ندارد. يک فقيه چگونه می‌تواند بر چنين موضوعاتی حکمی را حمل کند؟ به طور کلی مسائل مستحدثه اصطلاحاً به مسائل نو پديد و جديد در هر موضوعی می‌گويند که سابقه‌ای در فقه نداشته؛ به این معنا که در آثار فقهی گذشته به آن پرداخته نشده و در روايات هم به طور خاص سخنی از آن به ميان نيامده و از این رو، حکم شرعی آن معلوم نيست؛ اعم از اين‌که موضوع، موضوع جديدی باشد مثل مهندسی ژنتيک، اسکناس، تلقيح مصنوعی و خريد زمانی يک خانه، يا آن‌که موضوع در گذشته وجود داشته و حکم شرعی آن

آیت الله سید مجتبی نورمفیدی: علم فقه علم حکم شناسی است و علم اصول منطق استنباط حکم است و لذا مدار مباحث باید بر حکم بنا شود. با توجه به این مسئله علم اصول فعلی با شرایط مطلوب بسیار فاصله دارد. بحث حکم باید در یک نظام منطقی در بخشی از علم اصول گنجانده شود. به گزارش شبکه اجتهاد، آیت الله سیدمجتبی نورمفیدی مؤلف کتاب «حکم» (حقیقت، اقسام، قلمرو)، در جمع اساتید، فضلا و طلاب حوزه‌ علمیه در موسسه فرهنگی فهیم، ضمن معرفی کتاب «حکم» که در سه جلد و یازده بخش تنظیم شده، اظهار کرد: علم اصول در طول حیات خود ادوار مختلف را طی کرده و گاهی دچار رکود بوده و گاهی تحول تطور جدی در آن پدید

اساساً چگونه می‌شود که هر پدیدة جدیدی در جامعة ما نگرانی تولید می‌کند؟ آیا دلیلش عقب ماندن برنامه‌های توسعه‌ای و جلو افتادن تکنولوژی نیست؟ به طور کلی نگرانی یا رضایت‌مندی از ظهور پدیده‌های جدید تابع تلقی و درک ما از ماهیت و چیستی آن پدیده‌هاست. تلقی و شناخت انسان از هر پدیده‌ای آن قدر مهم است که اگر فرضاً از چیزی که ذاتاً خطری ندارد و به حال او نافع است تصویری خطرناک بسازد، موجب نگرانی او خواهد شد. پس ریشة این نگرانی‌ها را باید در نوع تلقی از پدیده‌های جدید جست‌وجو کرد. بر این اساس اگر بخواهیم مجموعه نظراتی را که دربارة فناوری به نحو کلی ابراز شده، دسته‌بندی نماییم سه نظریة اساسی را می‌توان بیان کرد که به

  در ابتدا بفرمایید هنر اسلامی به چه معناست؟ قبل از این‌‌که بخواهم تصویری از هنر اسلامی ارائه دهم، لازم است به این نکته اشاره کنم که هرچند هنر همواره بر حیات آدمی سایه افکنده و از دوره‌های ما قبل تاریخ همراه انسان بوده ولی هنوز از اسرار حیات فرهنگی انسان به شمار می‌رود و به همین جهت ارائة تعریفی جامع برای آن مشکل است. به طور قطع، گستردگی و تنوع دامنة حضور هنر در ابعاد مختلف زندگی و نیز تطورات آن در اعصار و امصار و مواضع متفاوت ادیان و مکاتب الهی و مادی در مواجهه با هنر، انجام این کار را مشکل کرده است. بر این اساس اگر بگوییم که ذات هنر در دنیای امروز هنوز پدیده‌ای مبهم

 بحث جهاد ابتدایی و دفاعی همواره از مباحث مورد توجه است. به‌ویژه از زمانی که حضرت امام خمینی آن جمله معروف را گفتند که «ما آغازگر هیچ جنگی نخواهیم بود».  برای شروع بفرمایید اساساً جنگ‌هایی که در ابتدای اسلام انجام شد با چه منشور و منظوری بود؟ قبل از این‌که به سؤال شما پاسخ دهم، مناسب است ابتدائاً اشارة مختصری به مسئلة تشریع جهاد در اسلام داشته باشم؛ چون رسول خدا به عنوان مجری فرامین الهی موظف بود احکام خداوند را اجرا کند؛ بنابراین اگر جنگی صورت گرفته به خاطر اجرای حکم خدا بوده است. از این رو، نگاه اجمالی به تشریع جهاد در اسلام خالی از فایده نیست. به طور کلی، بعضی از احکام اسلامی به صورت تدریجی و