رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) می­فرمایند: «اطلب لأخیک عذراً فإن لم تجد له عذراً فالتمس له عذراً».[۱] برای برادر­تان همیشه عذری طلب بکنید؛ برای کارها و گفته­های دیگران همیشه عذر طلب بکنید یعنی اگر حرفی از دیگران می­شنوید، اگر عملی از دیگران می­بینید که این حرف یا عمل با آنچه که شما گمان می­کنید سازگاری ندارد مثلاً قرار بوده که کاری را انجام بدهد انجام نداده، سخنی باید می­گفته که نگفته، یا سخنی نباید می­گفته که گفته؛ این را فوراً حمل بر فعل و نیت و عمل سوء نکنید. سوء ظن نداشته باشید بد بین نباشید به دیگران. در درجه اول دنبال عذر برای آن اشتباه و خطای او باشید اگر هم حقیقتاً عذر پیدا

از آنجا که در ایام فاطمیه هستیم لازم است اشاره­ای به صاحب این ایام داشته باشیم. در مورد شخصیت بانوی بزرگوار حضرت صدیقه کبری فاطمه زهرا سلام الله علیها هر مقداری که گفته شود باز کم است. در روایات راجع به آن حضرت اوصاف و ویژگی­های فوق العاده­ای ذکر شده از جمله اینکه ایشان اعبد الناس است. این عابدترین مردم یک اقتضائاتی دارد. آن حضرت یک عبودیت حقیقی داشت نه فقط عبادت ظاهری. بندگی خدا از ویژگی­های بارز حضرت زهرا (س) است یعنی با تمام وجود عبودیت در برابر خداوند دارد اهل صوم و صلاة و تحجد که یک قسمی از عبادات است اکرام ضعفا و مستمندان و رسیدگی به حال آنان خودش عبادت است در این جهت هم بهرحال

جلسه آخر سال یک هزار سیصد و نود و یک است و معلوم نیست که تا سال بعد چه اتفاقاتی بیفتد و چه کسانی باشند و چه کسانی نباشند؛ واقعا انسان از هیچ چیزی راجع به خودش در آینده خبر ندارد. از جمله چیزهایی که نسبت به آن اطلاع ندارد رزق و روزی است؛ رزق و روزی مانند چیزهایی دیگر مثل مصیبتها و مرگ و فراز و فرودها هیچ برای انسان معلوم نیست لذا بهترین راه این است که انسان توکل بر خداوند متعال بکند و امورش را تفویض به خداوند بکند و خداوند را وکیل خودش قرار دهد نه اینکه بنشیند و حرکت نکند؛ حرکت و تلاش باید داشته باشد اما یک اطمینانی داشته باشد که وکیلی دارد مثل

روایتی از امام صادق (ع) وارد شده است: «مَنْ شَمَتَ بِمُصیبَة نَزَلَتْ بِاَخیه لم یَخْرُجْ مِنَ الدّنیا حتّى یُفْتَتَنُ».[۱] کسی که برادر دینی­اش را به واسطه مصیبتی که بر او وارد شده شماتت بکند از دنیا خارج نمی­شود مگر اینکه خود او مبتلا می­شود؛ این اثر وضعی است و اینها عقوبت اعمال در این دنیا می­باشد آخرت جای خود دارد. گاهی یک گرفتاری برای کسی پیش می­آید مثلاً فرزندش نا اهل می­شود اگر انسان او را شماتت کند به خاطر این مصیبت نا اهل بودن فرزند خودش گرفتار می­شود. یا به ظاهر فخر فروشی می­کند به دیگران؛ یا مریضی برای او یا اطرافیانش پیش می­آید این شخص به جای اینکه دعا کند و دل داری بدهد او را می­گوید که

روایتی است که از عیسی مسیح علی نبینا و آله و علیه السلام نقل شده که می­فرماید: «القُلوبُ ما لم تَخرِقْها الشَّهَواتُ ويُدَنِّسْها الطَّمَعُ ويُقْسِها النَّعيمُ فَسوفَ تَكونُ أوعيَةً للحِكمَةِ».[۱] در این روایت سه شرط مهم برای آمادگی قلب نسبت به پذیرش حکمت و معرفت بیان می­کند؛ طبق آنچه که از روایات بدست می­آید) برای اینکه انسان به حکمت و علم حقیقی برسد دو چیز لازم است یکی ظرف پاک و تمیز باشد و دوم اینکه در این ظرف چیزی سالم را وارد کند نه داشتن ظرف خالی به تنهایی کافی است و نه داشتن اندوخته به تنهایی بدون ظرف سالم. ما هم ظرف می­خواهیم و هم مظروف؛ هم ظرف باید سالم باشد و هم مظروف باید سالم باشد اگر

امیرالمؤمنین علی علیه السلام می­فرماید: «ألا أخبركم‏ بالفقيه‏ حق‏ الفقيه‏ من لم يرخص الناس في معاصي الله و لم يقنطهم من رحمة الله و لم يؤمنهم من مكر الله و لم يدع القرآن رغبة عنه إلى ما سواه الحدیث.»[۱] حضرت علی (ع) می­فرماید: فقیه واقعی کسی است که به مردم ترخیص در ارتکاب معصیت ندهد؛ در مقام فتوی دادن این خیلی مهم است اینکه اجازه ندهد معنایش این نیست که بگوید ای مردم از امروز حرام­ها را مرتکب شوید بلکه معنایش این است که با اینکه واقعاً خودش می­داند این عمل حرام است ولی فتوا به جواز می­دهد حال ممکن است انگیزه­هایی هم داشته باشد از جمله اقبال و تشویق و تکریم عده­ای. همچنین مردم را از رحمت خدا مأیوس

رسول اکرم (ص) می‏فرمایند: «انّ القبر اول منازل الآخرة، فاِن نجی منه فما بعده اَیسر منه و اِن لم ینج منه فما بعده لیس باَقل منه» ؛ انسان وقتی از دنیا می‏رود منازل متعددی را در پیش رو دارد که مرحله به مرحله باید آنها را طی کند. اولین منزل از منال آخرت عالم قبر است- منظور از قبر حفره‏ای که در زمین کَنده می‏شود نیست بلکه منظور عالم برزخ است- رسول گرامی اسلام می‏فرمایند: اگر کسی از منزل قبر نجات پیدا کند و راحت عبور کند بعد از این منزل راحت‏تر خواهد بود و منازل بعدی بر او آسان‏تر خواهد بود، ولی اگر از عالم قبر نجات پیدا نکند نجات بعد از آن هم مشکل است. در بعضی روایات

روایتی از امیرالمؤمنین علی ع درباره صدیق و دوست و رفیق وارد شده که پیوندهای دوستی را باید حفظ کرد: «لاتقطع صدیقاً و إ ن کفر».[۱] با صدیق و دوست قطع ارتباط و پیوند نداشته باش اگرچه کافر شود. پیوندهای دوستی و محبت بین انسان­ها بر اساس نیاز انسان به روابط اجتماعی و ارتباط و تعامل با دیگران شکل می­گیرد البته این روابط تحت تأثیر عوامل مختلفی است انسان­ها دوستی­هایشان را با ملاک­های مختلف تنظیم می­کنند بعضی ملاک دوستی را جذب منفعت می­دانند و بس؛ هر جا منفعتی باشد این دوستی­ها و پیوندها برقرار است و به محض اینکه منافع کم شود یا از بین برود پیوندها هم بریده می­شود بعضی در روابط و دوستی تا حدی پیش می­روند که

از موسی بن عمران (ع) روایت شده که «رُوی انّ موسی قال: یا ربّ اخبرنی عن آیة رضاک عن عبدک فأوحی الله تعالی الیه إذا رأیتنی اُهیّئُ عبدی لطاعتی و اََصرِفه عن معصیتی فذلک آیةُ رضای» ؛ موسی بن عمران (ع) به خداوند تبارک و تعالی عرض می‏کند پروردگارا به من از نشانه رضایتت از عبدت خبر ده؟ خداوند تبارک و تعالی به او وحی کرد که اگر ببینی من عبدم را برای طاعت خودم کمک می‏کنم و در مسیر بندگی او را یاری می‏کنم نشانه رضایت من از اوست و همچنین اگر می‏بینی که من عبدم را از معصیت باز می‏دارم، نشانه رضایت من از اوست. رضایت الهی همه سرمایه یک مسلمان و مؤمن است یعنی عمر انسان اگر

به مناسبت اینکه فردا روز بیست و دوم بهمن است لازم است به مناسبت این ایام (دهه فجر) چند جمله‏ای را عرض کنیم، چون انقلاب اسلامی در ایران یک پدیده‏ای است که نمی‏توان در رابطه با آن بی توجه بود یعنی هیچ منصفی نمی‏تواند در رابطه با این مقوله هرچند سال‏های سال هم از آن گذشته باشد اظهار نظری نکند، بالاخره این انقلاب در شرائطی که روح یأس و نا امیدی از دین و معنویت، در جامعه حاکم بوددل‏ها و قلوب انسان‏های زیادی را متوجه دین کرد، بریدگان بسیاری از دائره اسلام را دوباره به اسلام امیدوار کرد و شیعیان زیادی را که در اَقصی نقاط عالم و در کشورهای مختلف و با نژادهای مختلف زندگی می‏کردند به این کانون