خارج اصول

جلسه ۲۷ – PDF جلسه بیست و هفتم مطلب چهارم: استعمال لفظ در اکثر از معنای واحد (مقام اول- امکان) ۱۳۹۲/۰۸/۰۶   مرحوم آخوند در کلام خود امکان استعمال لفظ در اکثر از معنای واحد را بر حقیقت استعمال مبتنی کرده و فرمود: اگر حقیقت استعمال را عبارت از علامیت بدانیم؛ یعنی لفظ علامت برای معنی باشد در این صورت استعمال لفظ در اکثر از معنای واحد امکان دارد ولی اگر حقیقت استعمال را عبارت از افناء اللفظ فی المعنی باشد (ایشان قائل به این احتمال است) در این صورت استعمال لفظ در اکثر از معنای واحد ممتنع خواهد بود. اشکال بعض بزرگان به مرحوم آخوند عرض کردیم بعضی از بزرگان طبق نقل محقق اصفهانی به مرحوم آخوند اشکال کرده‏اند

جلسه ۲۶- PDF جلسه بیست و ششم مطلب چهارم: استعمال لفظ در اکثر از معنای واحد (مقام اول- امکان) ۱۳۹۲/۰۸/۰۵   بحث در ادله‏ای بود که بر امتناع استعمال لفظ در اکثر از معنای واحد اقامه شده است. سه تقریب برای دلیل مرحوم آخوند ذکر شده که ما تا کنون دو تقریب و اشکالات وارد بر آن دو را بیان کردیم. تقریب سوم اگر لفظ را در بیش از یک معنی استعمال کنیم لازم می‏آید یک شیء مبدل به چند شیء شود و این محال است در نتیجه استعمال لفظ در اکثر از معنای واحد ممتنع می‏باشد. فرق بین تقریب دوم و سوم قبل از اینکه این دلیل را توضیح دهیم باید به فرق تقریب دوم و سوم اشاره کنیم،

جلسه ۲۵ – PDF جلسه بیست و پنجم مطلب چهارم: استعمال لفظ در اکثر از معنای واحد (مقام اول- امکان) ۱۳۹۲/۰۸/۰۴   خلاصه جلسه گذشته بحث در ادله قائلین به امتناع استعمال لفظ در اکثر از معنای واحد بود، عرض کردیم علیرغم اینکه سخن مرحوم آخوند و جمعی از شاگرادن ایشان یکی است و همه قائل به امتناع‏اند اما ادله‏ای که  اقامه کرده‏اند با هم متفاوت است. مرحوم آخوند بر امتناع استعمال لفظ در اکثر از معنای واحد دلیلی اقامه کرده که به سه بیان تقریب شده است؛ تقریب اول این بود که حقیقت استعمال عبارت از افناء اللفظ فی المعنی می‏باشد و امکان ندارد یک لفظ بتواند دو بار در معنی فانی شود، در تقریب اول تأکید بر حقیقت

جلسه ۲۴ – PDF جلسه بیست و چهارم مطلب چهارم: استعمال لفظ در اکثر از معنای واحد (مقام اول- امکان) ۱۳۹۲/۰۸/۰۱   خلاصه جلسه گذشته بحث در ادله امتناع استعمال لفظ در اکثر از معنای واحد بود، عرض کردیم چند دلیل بر امتناع اقامه شده، این ادله توسط مرحوم آخوند و اتباع ایشان یعنی اعلام ثلاثه (محقق نائینی، محقق اصفهانی و محقق عراقی) ذکر شده که ما این ادله را ذکر و مورد بررسی قرار خواهیم داد. مرحوم آخوند ابتدائاً مسئله امکان و امتناع استعمال لفظ در اکثر از معنای واحد را بر حقیقت استعمال مبتنی می‏کند و می‏گوید اگر ما استعمال را عبارت از علامیت بدانیم در این صورت استعمال لفظ در اکثر از معنای واحد ممتنع نخواهد بود

جلسه ۲۳ – PDF جلسه بیست و سوم مطلب چهارم: استعمال لفظ در اکثر از معنای واحد (مقام اول- امکان) ۱۳۹۲/۰۷/۳۰   خلاصه جلسه گذشته محل بحث و نزاع در استعمال لفظ در اکثر از معنای واحد مشخص شد، بحث در این است که آیا یک لفظ را می‏توان در بیش از یک معنی استعمال کرد به گونه‏ای که هر دو معنی استقلالاً لحاظ شوند، مثلاً وقتی می‏گوید: «رأیت عیناً» از «عین» اراده کند «عین باکیه» و «عین جاریه» را به کشف و استعمال واحد یعنی کأنّ گویا گفته است «رأیت عیناً و عیناً» که مرادش از عین اول «عین باکیه» و از عین دوم «عین جاریه» باشد، به جای اینکه لفظ را تکرار کند می‏گوید «رأیت عیناً» و از

جلسه ۲۲ – PDF جلسه بیست و دوم مطلب چهارم: استعمال لفظ در اکثر از معنای واحد (اهمیت بحث- تنقیح محل نزاع) ۱۳۹۲/۰۷/۲۹   اهمیت بحث در مسئله استعمال در اکثر از معنای واحد نکته‏ای که درباره آن بحث مختصری داشتیم اهمیت این بحث بود، گفتیم این بحث تأثیرات زیادی در فقه دارد، التزام به جواز یا عدم جواز استعمال لفظ در اکثر از معنای واحد آثار متفاوتی به دنبال دارد که به دو مورد از آثار آن اشاره می‏کنیم تا به اثر این بحث در فقه پی ببریم. مورد اول در مسئله اذان و اقامه دلیلی داریم به این مضمون که «لا صلاة الا بالأذان و الاقامة»، یعنی در واقع ظاهر این دلیل و بعضی از ادله مشابه آن

جلسه ۲۱ – PDF جلسه بیست و یکم مطلب چهارم: استعمال لفظ در اکثر از معنای واحد- مقدمه ۱۳۹۲/۰۷/۲۸   خلاصه جلسه گذشته در مورد کلام مرحوم آخوند که فرمود در قسم سوم و چهارم در یک صورت استعمال محقق است و در یک صورت عنوان استعمال محقق نیست به نظر می‏رسد جای اشکال وجود دارد، مرحوم آخوند فرمود در یک قسم قطعاً عنوان استعمال محقق نیست که قسم اول (اطلاق اللفظ و ارادة شخصه) بود و در یک قسم هم قطعاً عنوان استعمال محقق است که قسم دوم (اطلاق اللفظ و ارادة مثله) بود. اما ایشان در مورد قسم سوم و چهارم؛ یعنی اطلاق اللفظ و ارادة صنفه و نوعه فرمود در یک صورت عنوان استعمال صدق می‏کند و

جلسه ۲۰ – PDF جلسه بیست مطلب سوم: استعمال لفظ در لفظ (مقام دوم- صدق عنوان استعمال) ۱۳۹۲/۰۷/۲۷   خلاصه جلسه گذشته عرض کردیم در مقام دوم بحث که آیا در اقسام چهارگانه اطلاق اللفظ و ارادة اللفظ عنوان استعمال تحقق دارد یا خیر بعضی اشکالاتی را مطرح کرده‏اند، سه اشکال مورد بررسی قرار گرفت، اشکال اول و دوم پاسخ داده شد، در مورد اشکال سوم هم گفتیم در یک قسم (اطلاق اللفظ و ارادة شخصه) اشکال وارد است اما در سه قسم دیگر وارد نیست. اشکال چهارم این اشکال از طرف مرحوم آیت الله بروجردی نسبت به همه اقسام چهارگانه اطلاق اللفظ و ارادة اللفظ ایراد شده است، ایشان ادعا می‏کند به طور کلی اطلاق اللفظ و ارادة اللفظ

جلسه ۱۹ – PDF جلسه نوزدهم مطلب سوم: استعمال لفظ در لفظ (مقام دوم- صدق عنوان استعمال) ۱۳۹۲/۰۷/۱۷   خلاصه جلسه گذشته بحث در استعمال لفظ در لفظ بود، گفتیم بحث ما در دو مقام است؛ مقام اول این است که آیا چنین استعمالی امکان دارد یا نه؟ آیا صحیح است لفظی را در لفظی استعمال کنیم یا نه؟ استعمال لفظ در لفظ بر چهار قسم بود که امکان استعمال در این چهار قسم بررسی شد و نتیجه این شد در هر چهار قسم استعمال لفظ در لفظ ممکن و صحیح است. مقام دوم: صدق عنوان استعمال بعد از اینکه پذیرفتیم اطلاق اللفظ و ارادة اللفظ امکان دارد، یعنی امکان دارد لفظ گفته شود و خود لفظ اراده شود بحث

جلسه ۱۸ – PDF جلسه هجدهم مطلب سوم: استعمال لفظ در لفظ (مقام اول: امکان) ۱۳۹۲/۰۷/۲۰   خلاصه جلسه گذشته بحث در مقام اول در مسئله اطلاق اللفظ فی اللفظ بود، در این مقام ما تقریباً امکان استعمال لفظ در لفظ را ثابت کردیم، یک مطلب باقی مانده که باید به بررسی آن بپردازیم و آن هم اشکال محقق عراقی است، ایشان در اطلاق لفظ و اراده نوع، همچنین در اطلاق لفظ و اراده صنف اشکال کرد و گفت نمی‏توان لفظ را اطلاق کرد و نوع آن را اراده کرد، همچنین نمی‏توان لفظ را اطلاق کرد و صنف آن را اراده کرد. در نوع مسئله را تطبیق کردیم، به همین منوال در صنف و مثل هم قابل تطبیق است. محصل