سوال: نظر شما در مورد مولوی و عرفان مولوی چیست؟ پاسخ: مولوی همانند بسیاری از بزرگان اهل معرفت دارای امتیاز است و البته نقایصی نیز می باشد. مطلق انگاری درباره عالمان در هر رشته ای صحیح نیست. می بایست از مطالب مفید آنان بهره برد و در عین حال راه نقد برخی آراء و نظریات آنان مفتوح است.
سوال: سلام علیکم ۱.اگر طبق نظر آقای سیستانی بصیرت در اصول دین شرطست پس چرا در ادامه همان مساله آورده اند که : چنانچه شخص به عقائد حقّۀ اسلام يقين داشته باشد و آنها را اظهار نمايد هر چند از روي بصيرت نباشد آن شخص مسلمان و مؤمن است؟ ۲.منظور آقای فاضل از این جمله چیست : واجب است در كيفيّت احتياط نيز احتياط كند، يعني چنانچه احتياط از چند طريق ممكن باشد بايد طريقي را اختيار نمايد كه مطابق با احتياط باشد. ۳. آیا آقای وحید ، تقلید در اصول دین را در صورتی که منجر به “علم” شود معتبر و کافی میدانند؟ آیا مفهوم این جملات : “تقلید –یعنی پیروی از غیر- بدون حصول علم- در اصول دین
سوال: آیا در قرآن موضوع انسان نباید خود را دست کم بگیرد آمده است؟ پاسخ: موضوع سوال شما که اعتماد به نفس در قرآن است یکی از اصول بنیادین اخلاق اسلامی است که در قرآن و روایات به آن توجه شده است. ازجمله آیه ۷۰ سوره مبارکه اسراء «لقد کرمنا بنی آدم و … » به جایگاه حقیقتی انسان و کرامت او اشاره کرد و رمز برتری او را بر سایر موجودات بیان کرده است. توجه به این نکته که در آیات بسیاری به آن اشاره شده به نوعی با این موضوع مرتبط است. به عبارت دیگر آن چه به خود باوری و اعتماد انسان به خویشتن کمک شایانی می نماید دانستن این موقعیت هاست. آیاتی که به نوعی به
سوال: حجیت مکاشفه چگونه قابل اثبات است؟ پاسخ: اصل مکاشفه امری است غیر قابل انکار و واقعیتی است که نمی توان آن را نفی کرد این که انسان در برخی حالات مسائلی را درک کند یا چیزهایی را ببیند یا بشنود که دیگران از درک یا دیدن یا شنیدن آن عاجزند هم عقلا ممکن است و هم به تجربه به اثبات رسیده است. اما د رمورد اعتبار و حجیت مکاشفه یا به تعبیر دیگر تجربه عرفانی در وهله نخست حجیت آن برای خود عارف و در مرحله بعد برای دیگران باید مورد بررسی قرار گیرد. اما اعتبار آن برای صاحب کشف چندان مشکل نیست زیرا عارف اگر به علم یقینی به آن دست یابد تردیدی در حجیت و اعتبار آن
سوال: ايا شستن قبر اموات و گل گذاشتن بر روي مزارشان تاثيري در ارواح انان دارد؟وايا اين امر در تعاليم ديني وارد است؟ پاسخ: در روایات اسلامی از ائمه هدی (ع) آمده بر قبور آب بپاشید ولی یادی از شستن آنها نشده است راوی از امام صادق(ع) پیرامون آب ریختن بر قبر سوال می کند و حضرت پاسخ می دهند: تا زمانی که رطوب آب در خاک قبر باقی است عذاب از آن رخت بر می بندد( بحال الانوار، ج ۸۲، ص ۲۳، باب ۱۲، روایت ۱۰) اما گل گذاشتن بر قبور، یک رسم عرضی است و به قصد احترام به میت انجام می گیرد ولی ریشه دینی ندارد
سوال: آیا اهل سنت حدیث – من کنت مولاه فهذا علی مولاه – رو قبول دارند؟ اگر قبول دارند چرا با خلافت حضرت علی مخالفت کردند؟ پاسخ: حدیث نبوی از طریق یکصد و دو تن از صحابه نقل شده است. این حدیث متواتر و مسند است و در منابع شیعه و سنی از آن نام برده شده است برخی از این منابع عبارتند از: مسند احمد بن حنبل ، تاریخ مدینات دمشق ابن عساکر و کتاب البدایة و النهایه ابن کثیر و نیز الغدیر عبدالحسین امینی. اما در تفسیر حدیث غدیر در بین شیعه و سنی اختلاف است شیعیان معتقدند که پیامبر(ص) علی بن ابی طالب را به عنوان وصی، برادر و جانشین خود معرفی کرد ولی اهل سنت تنها
سوال: آيا انسان هاي بهشتي در بهشت هر چه دلشان بخواهند مي توانند طلب كنند؟ لطفاً به طور مفصل بيان كنيد؟ پاسخ: از وعده هایی که قرآ« کریم برای مومنین بر می شمارد پاسخ مثبت به مطالبات آن ها در بهشت است اطلاق آیات می رساند خواسته های مومن از هر نوع بر آورده می شود. به آیات ذیل توجه کنید: و لکم فیها ما تشتهی انفسکم و لکم فیها ما تدعون. فصلت/ ۳۱ و شما در بهشت هر چه دلتان بخواهد بلکه هرچه طلب کنید در اختیار خواهید داشت. یطاف علیهم بصحاف من ذهب و اکواب و فیها ما تشتهیه الانفس و تلذان الاعین و انتم فیها خالدون ظرفهایی از طلا
سوال: انسان در بهشت در چه سني ظاهر ميشود و در جهنم آدم چگونه ظاهر ميشود؟ پاسخ: حشر در قیامت، ویژگی های خای دارد هر گروهی با رهبرانی که در دنیا برگزیده اند و از او پیروی می کردند در حالی که پرده ها کنار رفته محشر می شوند. همه سراسیمه اند کسی به دیگری نمی اندیشد. نسبت به هم بیگانه اند آن روز، روز غربت و تنهایی انسانی است. اینجاست که جایگاه هر کسی مشخص می شود : بهشت یا جهنم. اما بهشت که منزلگه خوبان و نیک سیرتان است سراسر شادابی و زیبایی. اهل دین دیار، جوانان نورانی و شاداب و زیبایی هستند که در نعتمتهای الهی غوطه ورند. نه اضطرابی نه عیب و نقصی و نه ملال
سوال: آيا حور العين فرشته است و توضيح بفرماييد كه حور العين اختصاص به کساني دارد که از اول بهشتي هستند يا اگر گناهکاري از عذاب جهنم نجات پيدا کرد و بعد از عذاب جهنم، بهشتي شد او هم از اين نعمت بهره مند مي شود؟ پاسخ: واژه حور چهار مرتبه در قرآن آمده که سه بار با صفت عین به معنای زن فراخ چشم همراه است( و زوجنها هم بحور عین) دخان / ۵۴ (متکئین علی سرر مصفوفه و زوجنا هم بحور عین) طور/ ۲۰ (حور مقصورات فی الخیام) الرحمن/ ۷۲ ( حور عین کامثال اللولو المکنون) واقعه/ ۲۲ و بر اساس دیدگاه برخی مفسران در بهشت هر کدام از زن و مرد از نعمت همسران پاکیزه برخوردار است
جمله اول شما کلیت ندارد که همه جا و همه زمان ها مسلمانان شکست می خورند گاهی پیروزی و گاهی شکست نصیب آن ها می شود. شکست و پیروزی تابع یک فرایند است هر گاه مقدمات و شرایط مبارزه از جمله وحدت ملی رهبری واقع بین و امکانات فراهم بوده موفقیت قرین آن ها بوده و هر گاه در یکی از مولفه های فوق خللی وارد شده شکست سر انجام آن ها گردیده است. ترایخ مسلمانان مملو از پیروزی و شکست است اما باید دید چرا گاهی ایالات متحده موفق است و رمز آن چیست؟ همان گونه که شکست های بسیار سنگینی هم متوجه آن ها شده است. جنگ ویتنام و کره مثال روشنی است بر این مدعا. ما مسلمانان
خداوند خودش را از طریق قرآن و روایات قدسی به بندگانش به صفاتی معرفی نموده است که به اسماء و صفات جمال و جلال مشهورند و هیچ نشانی از صفت شوخ طبعی در آن ها نیست او به لطیف، رئوف، رحمان، رحیم، رفیق، شفیق، کریم … توصیف شده است و متقابلا از بندگانش محبت مودت شاکر بودن و خلوص می خواهد اما معنای این درخواست این نیست که آدمی الزاما با خدایش که سزاوار معبودیت است شوخی کند آری شوخ طبعی و بشاش بودن تا مادامی که به مرحله ابتذال نرسد او اوصاف پسندیده ی بین الانسانی است. چون با نشاط بودن و شاد زیستن وصفی است که حتی مومنان با انگیزه های الهی که دارند، در میانشان موج می
سوال: با این معنای مسلمان، که هرکس خودش را تسلیم خدا کند مسلمان نامیده میشود، در قرآن، آدم اولین مسلمان، موسی و ابراهیم هم “اولین” مسلمان نامیده شدهاند، همچنین پیامبران، هر کدام در زمان خودشان اولین بودهاند، مگر عبدالمطلب و عبدالله در زمان پیامبر مسلمان نبودهاند که پیامبر اولین مسلمان نامیده شده؟ پاسخ: واژه اولین چند بار در قرآن امده است اما معنا و مفهوم اولین چیست؟ گاهی مقصود از اولین تقدم زمانی است یعنی پیش از دیگران به درجه ی ایمان، نائل شدن و گاهی مقصود از اولین ، تقدم در یک حادثه ی خاص است. همان گونه که ساحران، بعد از دیدن معجزه ی موسی(ع)(شعراء/ ۵۱) چنین گفتند: یعنی ما ساحران قبل از معجزه مومن نبودیم و بعد
سوال: چرا اولیا الله همیشه گمنام هستند و کسی آنها را نمیشناسد؟چه اشکالی دارد فردی که به واسطه بندگی و عبادات خداوند قدرتهای غیبی گرفته و مستجاب الدعوه است خود را به مردم عرضه کند و مثلا برای شفای مریضان دعا کند و برای حل مشکلات مردم دعا کند و به واسطه قدرتهای غیبی که خداوند به او داده است حلّال و غم خوار و کمک یار مشکلات مردم باشد؟ پاسخ: انسان همیشه و در همه حال در معرض لغزش و سقوط اخلاقی است. هیچ کسی یافت نمی شود که ا زوسوسه های خناسان انسانی و غیره دورافتاده باشد مگر آ«که خداوند،آنان را به مقام عصمت رسانده باشد. دل خوشی به شهرت و جاه طلبی، آدمی را وا میدارد که
مرجع و مأخذ عمده معارف و احکام دینی، قرآن، سنت پیامبر و روایت اهل بیت است. البته عقل هم منبع دیگر آن به شمار می آید. شیعیان علاوه بر قرآن و سنت پیامبر از روایات اهل بیت رسول خدا نیز بهره می گیرند که عاری از هرگونه خطا و تحریف است. اما برخی از مسلمانان( اهل سنت) به اجتهادات اصحاب پیامبر مخصوصا خلفا اعتماد کرده اند و تفاوتها از همین جا ناشی می شود. قصه دست روی دست گذاشتن اهل سنت در نماز هم بر می گردد به همین اجتهادات. در زمان خلافت عمر وقتی جمعی از اسراء نزد خلیفه آمدند جهت احترام دستها را بر سینه و روی هم قرار داده بودند عمر این روش را پسندید و دستور
در هیچ یک از منابع دینی (قرآن وسنت) نشانی از تفاوت در خلقت انسان نیست تا فرض شود که یکی از اول بدبخت و آن دیگری خوشبخت است. انسان موجود مختار است و خودش عوامل بدبختی و خوشبختی را فراهم می سازد و اگر غیر از این بود بهشت و جهنم عقاب و پاداش معنا نداشت. خداوند نسبت به بندگانش ظالم نیست. ذالک بما قدمت ایدیکم وان الله لیس بظلام للعبید ( انفال / ۵۱) این (عذاب) به سببب گناهانی است که مرتکب شده اند وگرنه خدا نسبت به بندگانش ستمکار نیست رحمانیت خداوند شامل همه می شود و این انسان است که با تجاوز به حقوق دیگران و یا ستم به خود زمینه های ناکامی خود و دیگران را
در قرآن و رویات، سفارش فراوانی نسبت به دعا شده است. دعا استمداد از فضل و رحمت خداوند و طلب خوشنودی اوست دعا ندایی است از عمق وجود انسان که دلهای بندگان نیازمند گرفتار را به ملکوت پیوند می زند. نفس دعا کردن و مناجات با خداوند از عبادات به شمار می آید به هر زبانی باشد هرچند واجد شرایط استجابت هم نباشد. اگرچه قرآن هدف از خلفت را عبادت پروردگار می داند، اما دعا تضرع به درگاه الهی روح و مغز و عبادت است که ائمه علیهم السلام به آن اشاره فرموده اند الدعا مخ العباده. امام علی غرر الحکم. اموری که سبب توفیق دعا می شود: اطاعت و جلب رضایت پدر و مادر، احترام و حق شناسی نسبت
رفتار انسان چه خوب و چه بد آثار و عواقبی در پی خواهد داشت. آنانکه بنده خدا هستند و پایبند اخلاق و ارزشهای انسانی سرانجامی نیکو دارند. و آنانکه خود را به هواهای نفسانی خویش سپردند و در مسیر درست گام ننهادند و روح و جان خود را به گناه آلودند سرانجامی شوم برای خود رقم می زنند. امام صادق (ع): هیچ چیزی برای قلب زیان بار تر از گناه نیست. چون که گناه با قلب در می آمیزد و با آن گلاویز می شود تا بالاخره بر قلب چیره می گردد و آن را وارونه میسازد (کافی ج۲ ص ۲۶۹) ریشه بسیاری از گرفتاری های بشر را باید در گناه جستجو کرد، کم شدن رزق، بیماریها، تلاشهایی که به
امامان به عنوان پاک ترین و داناترین، افراد جامعه به خوبی می دانستند که ناراحتی و مشکلات لازمه زندگی توأم با عزت و سربلندی است. لذا با صبر و استقامت و سینه فراخ در برابر مصائب و سختی ها چون کوهی استوار بودند در هر شرایطی رفتار ویژه ای داشتند و با در نظر گرفتن مقتضیات زمان و مکان، تصمیمات مقتضی اتخاد می کردند در رابطه با مسائل شخصی و برخورد افراد نادان و جسارت آنها رفتار کریمانه و اغماض از لغزشهای آنان سیره مستمره این بزرگواران بوده است. نمونه های فراوانی را در سیره عملی این ذوات مقدسه میتوان مثال زد که به برخی اشاره می شود. در مدینه مردی که از بستگان خلیفه دوم بود پیوسته به امام
رمز مظلومیت آل محمد(ص) دختر پیامبر، حضرت زهرای اطهر است. در بستر بیماری به زنان مدینه فرمود: از مردان شما بیزارم و از همسرش علی(ع) خواست که دور از چشم ناسپاسان و حق ناشناسان به خاک سپرده شود و حتی مزارش هم دور از چشم آنان باشد. پس از رحلت پیامبر وماجرای غم بار سقیفه تنها سلاح یادگار رسول خدا گریه ها و ناله هایش بود که غاصبان آن را هم بر نتافتند. اینکه گریه هایش در مدینه موج ایجاد می کرد و اقتدار حاکمان را به خطر می انداخت واقعیتی است انکار ناپذیر. حضور خلیفه در مسجد پیامبر که فاصله اندکی از خانه فاطمه داشت و اقتدار حکومت با گریه های آن حضرت به چالش کشیده می شد و
شریعت و احکام قطعی عقل، معیار اعتبار شهود و مکاشفه باطنی است، آن هم برای خود شخص نه دیگران. ولی اگر شهود، مخالف دستورات شرعی (واجبات و محرمات) و حکم عقل باشد نه برای خودش حجت است و نه برای دیگران که اصطلاحا به این مکاشفه، مکاشفه شیطانی گفته می شود نه مکاشفه رحمانی. به هر حال مکاشفه هرچند در چارچوب شریعت و احکام عقلی قطعی باشد صرفا بری خود شخص معتبر است. البته چنانچه کسی که مکاشفه برای او حاصل شده مورد وثوق باشد چه بسا اطمینان از ادعای او حاصل شود ولی مستقلا نمی تواند مبنای یک حکم شرعی یا یک اصل اعتقادی قرار گیرد.
