فردا نیمه شعبان و روز ولادت حضرت ولیعصر(عج) است که روز مهمی است؛ روز امید و انتظار و متعلق به آن حضرت است؛ به ویژه برای امثال ما که حداقل عنوان سربازی آن حضرت را بر دوش میکشیم، یک اهمیت مضاعفی پیدا میکند. سربازی امام زمان، یعنی سربازی در اردوگاهی که فرمانده آن اردوگاه، شخص حضرت ولیعصر است. این مسئول و فرمانده به اعمال همه انسانها به واسطه جایگاهش در خلقت نظارت دارد، قهراً این نظارت نسبت به منتسبین به آن حضرت، قویتر و بیشتر است. این یک واقعیت و حقیقت است که توقع و انتظار آن حضرت از امثال ما، قطعاً بیش از دیگران است. اعمال انسانها که به آن وجود مقدس عرضه میشود، بر طبق برخی روایات اگر اعمال ناشایست باشد، موجب کدورت ولیّ خدا میشود و اگر اعمال صالحه باشد، موجب خرسندی آن حضرت میشود.
البته دعای آن حضرت برای پیروان و منتظران، حتماً تأثیر دارد. روزی یک کسی خدمت یکی از ائمه(ع) آمد. عرض کرد ما را دعا کنید. امام فرمود: مگر میشود ما شما را دعا نکنیم و به یاد شما نباشیم؟! اعمال شما هر صبح و شام بر ما عرضه میشود. حالا اینکه معنای عرضه اعمال چیست بماند؛ اینکه چگونه اعمال تک تک انسانها در تمام دنیا به نوعی عرضه میشود و آنها اطلاع و اشراف پیدا میکنند، این به خاطر سعه وجودی خودشان است؛ که البته به اذن خدا این امکان را برای آنها فراهم کرده که نظارت بر اعمال پیروان و مقلدین خود داشته باشند.
لذا این مسئله یک وضعیت خاصتری را برای ما فراهم میکند و ما باید به این مسأله واقف باشیم و توجه کنیم که ما که این ادعا را داریم، مراقبت ما باید بیشتر باشد. البته این بدان معنا نیست کسی با این نگاه به این نتیجه برسد که من این لیاقت را در خودم نمیبینم و این عنوان سخت و بزرگ و سنگینی است و من توانایی تحمل این عنوان را ندارم؛ لذا این خودش بشود یک عامل ناامیدی و کنار کشیدن و فرار کردن. اصلاً مقصود این نیست. مقصود این است که تلاش کنیم این اعمال به نحو احسن و آن طور که مرضیّ نظر حضرت بقیة الله است، واقع شود.
از جمله اموری که در عصر غیبت و در دوران غیبت باید به آن توجه کرد، مسأله انتظار است. تعبیر به انتظار الفرج از روایات خودِ رسول خدا(ص) تا امام عسکری(ع) و خودِ امام زمان(ع) دیده میشود. این یک خط محوری است که ائمه معصومین(ع) و شخص پیامبر(ص) این را دائماً مطرح کردهاند. تعابیری مثل «اعظم العمل» که در کلمات امام سجاد آمده یا «افضل الاعمال» یعنی برترین کارها که امام جواد(ع) فرموده، یا «أحب الاعمال» که امیرالمؤمنین(ع) فرموده است. اینها همه حکایت از این دارد که این مسأله، مسألهای است که مسلمین نباید از آن غفلت کنند. این باید دائماً در ذهن ما و در یاد ما و در ذُکر ما باشد؛ ما بدانیم و بهگونهای زندگی کنیم که خود را منتظر ببینیم. این انتظار با تعابیر بسیار بلندی از سوی ائمه معصومین(ع) یاد شده است. پیامبر(ص) تعبیر به «افضل العبادة» کردهاند.
این انتظار الفرج درست است که به خصوص اسم نبردهاند ولی حتماً منظور انتظار فرج بعد از هر شدتی و در هر کار و مرتبهای نیست. این چیزی نیست که این همه روی آن تأکید شود و «افضل الاعمال» نامیده شود؛ «افضل العبادة» و «اعظم العمل» نامیده شود. این معلوم است که برمیگردد به مسأله قیام حضرت ولیعصر به عنوان مصلح. چه اینکه این یکی از مسائل مورد اتفاق در جهان است که در آخر مصلحی خواهد آمد که دنیا را پُر از عدل و داد میکند. نه تنها در بین همه فِرَق اسلامی بلکه در میان همه ادیان آسمانی چنین عقیدهای مشاهده میشود. اعتقاد به قیام و ظهور یک مصلح کل که این دنیا را پُر از عدل و داد میکند.
پس عنایت بفرمایید که در موضوع انتظار به عنوان احب الاعمال و افضل العبادة، ما طلاب به عنوان اقرب به آن حضرت. (البته به حسب ظاهر، چون ممکن است یک انسان عادی و بیسواد نزد حضرت خیلی مقرّبتر باشد). حداقل از نظر عنوانی ما تحت فرماندهی آن حضرت زندگی میکنیم. این جلوه در زندگی ما باید پررنگتر شود. انتظار الفرج در زندگی ما باید پُررنگتر شود؛ منتهی به شرطها و شروطها. اینکه بفهمیم انتظار الفرج چیست؛ اینکه بفهمیم چه آسیبهایی کنار آن است؛ چگونه به دیگران تعلیم دهیم. یک وقت نکند که ما طلاب و روحانیون خودمان در این جهت از عامه مردم عقبتر باشیم و خدای نکرده موجب انحراف آنها شویم.
نظرات