امام زین العابدین(ع) می¬فرمایند:«کان آخر ما اوصی به الخضر موسی بن عمران ما رَفَق احدٌ بأحدٍ فی الدنیا إلا رفق الله به یوم الیقامة» ؛ حتماً داستان حضرت موسی و خضر را شنیده¬اید که به جهت یک حالت خودبینی که لحظه¬ای برای حضرت موسی پیدا شد به او امر شد که به خودسازی بپردازد، حضرت موسی رفت تا اینکه حضرت خضر را پیدا کرد و حضرت خضر نسبت به او تعلیماتی را داشت که یکی از آن تعلیمات این است که امام زین العابدین(ع) به آن اشاره می¬کنند و می¬فرمایند: آخرین چیزی که حضرت خضر به موسی بن عمران وصیت کرد این بود که هیچ کس نسبت به کس دیگر در این دنیا رفاقت و مدارا نکرده الا اینکه خداوند تبارک و تعالی روز قیامت با او مدارا خواهد کرد، محبت و مدارات با مردم مساوی است با مدارات خداوند متعال با انسان، پس کسی که به همنوع خودش توجه داشته باشد و دلسوز نسبت به مردم باشد این مدارات و دلسوزی، مدارات خداوند را نسبت به خودش در روز قیامت به دنبال خواهد داشت و شاید مدارات و رفاقت نسبت به مردم از بزرگ¬ترین عبادات باشد؛ یعنی اگر امر دائر شود بین یک عبادت شخصی مثل زیارت معصومین یا دعا خواندن و برطرف کردن حوائج مؤمنین قطعاً برطرف کردن مشکلات دیگران مقدم بر عبادت است، ظاهراً در حالات امام(ره) بوده که نقل می¬کنند وقتی ایشان در ایام جوانی زیارت مشرف می¬شدند زیارت را مختصر می-کردند و زودتر از بقیه به منزل برمی¬گشتند و وسائل پذیرائی بقیه را فراهم می¬کردند تا وقتی بقیه از زیارت برگشتند وسائل پذیرائی آماده باشد در صورتی که ما فکر می¬کنیم تقدس به این است که انسان بیشتر به زیارت مشغول باشد. پس مدارات و رسیدگی به دیگران رفق و مدارات خداوند تبارک و تعالی را در پی دارد لذا باید توجه داشته باشیم که از این امر غافل نشویم و دل¬های خود را از کینه و بد خواهی و بدبینی نسبت به هم خالی کنیم و با همدیگر با مهربانی و محبت برخورد کنیم و بدی¬¬های دیگران را نسبت به خودمان نادیده بگیریم که این کار منش و روشی است که مطلوب خداوند تبارک و تعالی است و محبت الهی را به دنبال دارد.
نظرات