در هیچ یک از منابع دینی (قرآن وسنت) نشانی از تفاوت در خلقت انسان نیست تا فرض شود که یکی از اول بدبخت و آن دیگری خوشبخت است. انسان موجود مختار است و خودش عوامل بدبختی و خوشبختی را فراهم می سازد و اگر غیر از این بود بهشت و جهنم عقاب و پاداش معنا نداشت. خداوند نسبت به بندگانش ظالم نیست.

ذالک بما قدمت ایدیکم وان الله لیس بظلام للعبید ( انفال / ۵۱)

این (عذاب) به سببب گناهانی است که مرتکب شده اند وگرنه خدا نسبت به بندگانش ستمکار نیست رحمانیت خداوند شامل همه می شود و این انسان است که با تجاوز به حقوق دیگران و یا ستم به خود زمینه های ناکامی خود و دیگران را فراهم می سازد.

دلیل گستردگی صفت رحمانیت خداوند را می توان در آیات فراوانی مشاهده نمود به آیات ذیل توجه کنید.

پروردگار شما بخشنده و دارای رحمت است ( کهف / ۵۸)

خدواند، رحمت را بر خویش واجب نموده است (انعام / ۱۲)

رحمت خدا به نیکوکاران، نزدیک است. (اعراف/ ۵۶)

ای کسانی که به خود ظلم کرده اید، هرگز از رحمت خدا نا امید نشوید (زمر/ ۵۳)

از رحمت خدا مایوس نمی شوند مگر گمراهان ( حجر /۵۶)

رحمت به بندگان از فلسفه های خلقت است ( هود /۱۱۹)

آیا با توجه به آیات فوق و سایر آیات رحمت ، می توان تصور کرد که خداوند برخی را بدبخت آفریده باشد؟