سوال:
چرا اولیا الله همیشه گمنام هستند و کسی آن‌ها را نمی‌شناسد؟چه اشکالی دارد فردی که به واسطه بندگی و عبادات خداوند قدرت‌های غیبی گرفته و مستجاب الدعوه است خود را به مردم عرضه کند و مثلا برای شفای مریضان دعا کند و برای حل مشکلات مردم دعا کند و به واسطه قدرت‌های غیبی که خداوند به او داده است حلّال و غم خوار و کمک یار مشکلات مردم باشد؟
پاسخ:
انسان همیشه و در همه حال در معرض لغزش و سقوط اخلاقی است.
هیچ کسی یافت نمی شود که ا زوسوسه های خناسان انسانی و غیره دورافتاده باشد مگر آ«که خداوند،آنان را به مقام عصمت رسانده باشد. دل خوشی به شهرت و جاه طلبی، آدمی را وا میدارد که همیشه به جانب جلب رضایت دیگران برآید و از معیار حق طلبی و راستگویی فاصله بگیرد و در نتیجه نفاق در دورن چنین انسانی رشد کند.
شهرت طلبی با اخلاص در عمل مافات دارد وعلت العلل خسران در دنیا و آخرت هم دور استفادن از خلوص است. انسان مومن و مخلق خدا در همه حال در فکر مردم و برای خدا و در جهت راحتی مردم قدم بر می دارد. چه آن که مردم او را بشناسند و یا نشناسند. چون آن چیزی که برای مسلمان واقعی یا به تعبیر دگیر، ولی خدا حائز اهمیت است کرامت و سعادت بندگان خداست و او در خفا و آشکار به دنبال فراهم سازی زمینه ها برای نیل به دین مقام است بلی چنانچه وظیف اقتضاء نماید از خلوت گمنامی بیرون آمده و تاسی از اهلیت (ع) به انجام وظیفه شرعی فردی و اجتماعی اقدام می کند.
