شریعت و احکام قطعی عقل، معیار اعتبار شهود و مکاشفه باطنی است، آن هم برای خود شخص نه دیگران. ولی اگر شهود، مخالف دستورات شرعی (واجبات و محرمات) و حکم عقل باشد نه برای خودش حجت است و نه برای دیگران که اصطلاحا به این مکاشفه، مکاشفه شیطانی گفته می شود نه مکاشفه رحمانی.
به هر حال مکاشفه هرچند در چارچوب شریعت و احکام عقلی قطعی باشد صرفا بری خود شخص معتبر است. البته چنانچه کسی که مکاشفه برای او حاصل شده مورد وثوق باشد چه بسا اطمینان از ادعای او حاصل شود ولی مستقلا نمی تواند مبنای یک حکم شرعی یا یک اصل اعتقادی قرار گیرد.
