خداوند خودش را از طریق قرآن و روایات قدسی به بندگانش به صفاتی معرفی نموده است که به اسماء و صفات جمال و جلال مشهورند و هیچ نشانی از صفت شوخ طبعی در آن ها نیست او به لطیف، رئوف، رحمان، رحیم، رفیق، شفیق، کریم … توصیف شده است و متقابلا از بندگانش محبت مودت شاکر بودن و خلوص می خواهد اما معنای این درخواست این نیست که آدمی الزاما با خدایش که سزاوار معبودیت است شوخی کند آری شوخ طبعی و بشاش بودن تا مادامی که به مرحله ابتذال نرسد او اوصاف پسندیده ی بین الانسانی است.
چون با نشاط بودن و شاد زیستن وصفی است که حتی مومنان با انگیزه های الهی که دارند، در میانشان موج می زند و دایل این امر دست یابی آن ها به مقام رضایت است.
در پایان به یک نکته اشاره می شود لطیف بودن، نکته گو بودن و در نهایت خوش سخن بودن در راز و نیاز باخداوند زیباست ولی مصداق شوخی نیست.
