جلسه صد و چهارم
«و بالله العصمه و التایید»
۱۴۰۳/۱۱/۰۳
«و بالله العصمه و التایید»
آخرین جملهای که حضرت اینجا فرمودند این است؛«و بالله العصمه و التایید و لاحول و لاقوه الا به».
در میان حقوقی که تا به حال بیان شده است شاید این تعبیر به خصوص در مورد حق فرج و عورت به کار رفته است. بعد از اینکه حق مهم فرج و راه های کمک به آن را ذکر میکنند، می فرماید: و بالله العصمة و التأیید. این به دلیل اهمیت این عضو و مخاطراتی است که آن را تهدید میکند یعنی انسان از این ناحیه شدیدا در معرض خطر است. عصمت لغتا به معنای منع و بازداشتن و مصونیت است. تأیید به معنای نیرو دادن و کمک کردن و توفیق دادن و اسباب موفقیت فراهم کردن و امثال اینهاست.
آن قدر این عضو مهم است که خداوند تبارک و تعالی میفرماید: به کمک خدا و به تایید خداوند این مصونیت باید حاصل شود. انسان باید خودش بخواهد و حرکت کند ولی مصونیت با نیرو دادن خداوند حاصل میشود و بالله یعنی به سبب خدا مصونیت و نیرو برای حفظ این عضو محقق میشود. نباید غافل شد، کسی نباید فکر کند که از این ناحیه در امان است، چه بسیار کسانی که از این جهت مطمئن بودند به خودشان ولی بعدا رسوا شدند؛ آنهایی که چنین چیزی را در مورد خودشان محال میدانستند، اینکه مبادا یک روزی در مسیر حرام قرار بگیرند در این جهت، قوه شهوانیه آنها غلبه کند و آنها را به راهی بکشاند که سقوط کنند؛ چنین چیزی را در مورد خودشان حدس هم نمیزدند اصلا توجه هم نداشتند که خدا باید آنها را حفظ کند، در دعاها باید از خدا بخواهیم که این مصونیت را برای ما ایجاد کند. به ما نیرو بدهد، ما را کمک کند، توفیق دهد به ما که در رابطه با این عضو این حقی که امام سجاد(ع) فرموده را رعایت کنیم. اراده به ضمیمه کمک خداوند باید باشد. هیچ وقت از این غافل نشویم، از خداوند همیشه باید طلب کنیم که خداوند ما را در چنین لغزش گاهی را حفظ کند و مصون از شیطان نگه دارد ابتدا میفرماید ؛«و بالله العصمه و التایید» بعد هم میفرماید «و لاحول و لاقوه الا به» یا به تعبیر دگیر حوقله به چه معناست؟ چرا اینجا حضرت این را بیان کردند. این را در جلسه آینده بیان خواهیم کرد.
