چون معمولاً در این درس روزهای چهارشنبه یک روایت می‌خواندیم و الان هم نزدیک نیمه شعبان است، … روایتی از امام عصر(عج) است که می‌فرماید: «إِنَّا غَيْرُ مُهْمَلِينَ لِمُرَاعَاتِكُمْ وَ لَا نَاسِينَ لِذِكْرِكُمْ وَ لَوْ لَا ذَلِكَ لَنَزَلَ بِكُمُ اللَّأْوَاءُ وَ اصْطَلَمَكُمُ الْأَعْدَاءُ»[۱]، ما هیچ‌گاه در مراعات نسبت به شما کوتاهی نمی‌کنیم و شما را از یاد نمی‌بریم؛ نه کوتاهی می‌کنیم و نه شما را از یاد می‌بریم؛ و اگر این چنین نبود، یعنی اگر شما را از یاد می‌بردیم یا کوتاهی می‌کردیم، گرفتاری‌ها و مشکلات، شما را فرا می‌گرفت. یعنی آنقدر گرفتاری بر سر شما فرود می‌آمد که دشمنان شما را به کلی از بین می‌بردند، از ریشه و بن شما را قطع می‌کردند.
این سخن خیلی اثربخش، مبشر و منذر است؛ یعنی هم امیدواری به انسان میدهد که حضرت، پیروان و محبان و شیعیانشان را رها نمی‌کنند؛ نه تنها رها نمی‌کنند، بلکه می‌فرماید شما را از یاد نمی‌بریم. این خیلی مهم است که تک‌تک ما احساس کنیم که در ذُکر حضرت ولی‌عصر(عج) هستیم. شما همین الان مثلاً یک استادی به شما بگوید که من هیچ وقت شما را از یاد نمی‌برم، چقدر به انسان حالت شعف دست میدهد که بالاخره در گوشه ذهن فلانی هستم. شما حساب کنید یک مرجع تقلید یا مثلاً رهبر یک کشور یا قطب عالم امکان به ما بگوید که شما را از یاد نمی‌بریم. اینکه فکر کنیم چطور ممکن است اینها با این همه انسان و با این همه علاقه‌مند و با این همه سرباز و محب، همه را فراموش نکنند، این برای یک شخصیتی با سعه وجودی امام عصر(عج) چیزی نیست؛ ما ضیق وجودی داریم و نمی‌توانیم چند چیز را با هم جمع کنیم. مگر خداوند از حال بنده‌ها غافل می‌شود؟ آیا پریدن یک پرنده یا پشه از تحت سیطره قدرت الهی بیرون باشد؟ انسان کامل هم همینطور است؛ انسان کامل هم به حسب سعه وجودی، به همه ممکنات اشراف ندارد؛ چون اشرف از همه است.
پس اینکه می‌فرماید ما شما را از یاد نمی‌بریم، این یک واقعیت است؛ این خیلی برای انسان امیدبخش است. «إِنَّا غَيْرُ مُهْمَلِينَ لِمُرَاعَاتِكُمْ»، ما نسبت به وضع شما کوتاهی نمی‌کنیم؛ این خیلی امیدبخش است که حضرت هم به یاد ما باشد و هم مراقب باشد، مثل یک پدری که دائماً فرزندانش را مراقبت می‌کند. منتهی ما فکر می‌کنیم که مراقبت آنها به این است که هر خواسته‌ای داریم انجام شود.
اما در عین حال یک انذار و هشدار هم هست و آن اینکه به کج و راست رفتن ما هم اشراف دارند، خطای ما را می‌بینند؛ خدای نکرده مرتکب گناه شویم یا حقی را ضایع کنیم یا سخن ناروا بگوییم، این از چشم آنها پنهان نیست؛ چه اینکه خود حضرت می‌فرماید «فَإِنَّا يُحِيطُ عِلْمُنَا بِأَنْبَائِكُمْ وَ لَا يَعْزُبُ عَنَّا شَيْءٌ مِنْ أَخْبَارِكُمْ»، ما از اوضاع شما کاملاً با خبر هستیم و هیچ چیز از احوال شما بر ما پوشیده نیست؛ این تصریح حضرت است. اگر ما فکر کنیم که اظهار عشق و علاقه و محبت به امام زمان(عج) کافی است، این غلط است. اگر گمان کنیم خدای نکرده خطاها و لغزش‌های ما را حضرت نمی‌داند و همان مقدار برای ابراز ارادت کافی است، در اشتباه هستیم. نه، تمام خطاها و لغزش‌های ما در تحت آگاهی و علم آن حضرت است. هم باید خوشحال باشیم و هم مراقب؛ هم نگران باشیم و هم شادمان؛ نگرانی از اعمال و رفتار و گفته‌های خودمان، و مراقبت و هوشیاری نسبت به مسیر زندگی؛ نه فقط فعل جوارحی، فعل جوانحی هم از آنها پنهان نیست؛ آنچه در خاطر و باطن ما می‌گذرد، خدای نکرده رذایل اخلاقی، حسادت‌ها، کینه‌ها، سوءظن‌ها، بدخواهی‌ها، بالاخره همه اینها در صفحه وجود عیان است و دیده می‌شود.
ان‌شاءالله خداوند به ما توفیق بدهد که اعمال و رفتار ما مرضیّ آن وجود مقدس باشد.
[۱]. بحارالأنوار، ج۵۳، ص۷۲.
نظرات