در کلامی از حضرت علی(ع) وارد شده است که میفرماید:
«السَّامِعُ شَرِیکُ الْقَائِلِ»؛ شنونده در گناه گوینده شریک است. شنونده اگر از گوینده مطلب خوب و فاخر و صحیح بشنود این شریک اوست، شریک در چه؟ در حسن فعل او، در خیر آن، در ثواب آن، زیرا حرف زدن و قول و سخن گفتن حتما نیاز به شنونده و مخاطب دارد، هیچ کس نمیتواند بشیند و برای خودش حرف بزند. اگر سخن گوینده سخن خیر و نیک باشد، همه آثاری که برای سخن خیر ذکر شده، به نوعی شنونده نیز در آن شریک است. اینکه بسیاری از ما مسئولیت را از خودمان سلب میکنیم و همه مسئولیت را متوجه گوینده میکنیم، به هیچ وجه در آموزه های دینی پذیرفته نیست. کسی نمیتواند بگوید من تقصیری ندارم و فلانی گفته، خیلی خب او گفته و مسئولیت و مؤاخذه اصلی متوجه اوست، ولی تو هم شنیدی، «السَّامِعُ شَرِیکُ الْقَائِلِ»؛ شنونده نیز شریک گوینده است زیرا به نوعی عون بر قائل است، سمع یک نوع کمک به سخن است، شنیدن یک نوع کمک کردن به آن گوینده است، و الا معلوم است کسی که میشنود از نظر تکوینی و ظاهری هیچ شراکتی در فعل او ندارد. گفتن یک فعلی است که از گوینده سر زده و تابع اراده و مبادی و مقدمات اراده خود اوست و مواخذ هم خواهد بود. پس این شراکت به اعتبار آثاری است که قول دارد اعم از خیر یا شر. الان در این فضاها قهرا این شراکت گسترده تر شده است، یعنی کسی که یک سخنی را میگوید و به سرعت میلیونها شنونده پیدا میکند همه آنها شریک این گوینده هستند.
لزوم حفظ خویشتن از هر سخنی که انسان در معرض آن قرار میگیرد این یک امر بسیار حیاتی و مهم است، ممکن است گویندهای هیچ ابایی نداشته باشد از گفتن بعضی از سخنان و مطالب اعم از اینکه خلاف دین یا اخلاق باشد اگر شنونده این ضرورت را حس کند که نباید به این سخنان گوش دهد دیگر آن جرئتی که برخی گویندگان پیدا میکنند از ایشان سلب میشود. وقتی یک کسی در فضای مجازی حرفی میزند یا مطلبی مینویسد (قول صرفا تلفظ به لفظ نیست، قول کتبی نیز را در بر میگیرد) اگر ببیند شنوندهای ندارد و مردم از او روی گردانند و به سخنان او گوش فرا نمیدهند، این خودش یک تنبیه و هشداری است برای او اما اگر ببیند این مطالب وسخنانش روز به روز شنونده بیشتر پیدا میکند جرئت و جسارت او بیشتر شود. طبیعتا ممکن است در ناحیه شر او را تقویت کند یا اگر کسی که حرف خوب میزند اگر شنونده فراوانی داشته باشد این خودش یک نوع کمک کردن اوست، لذا حضرت میفرماید: «السَّامِعُ شَرِیکُ الْقَائِلِ» و بر همین اساس است که در مورد زشتی سخن هم دقیقا حضرت علی(ع) تصریح میکنند که «سامِعُ هُجْرِ القَولِ شَريكُ القائلِ»؛ شنونده قول زشت و مبتذل شریک گوینده است، این خیلی مهم است.
ما گاهی از اوقات فکر میکنیم ما که کاری نمیکنیم، ما یک مطلبی را میشنویم، اما اینطور نیست که صرف شنیدن یک مطلب باشد، اگر حضرت علی(ع) میفرماید شنونده سخن زشت شریک گوینده است، از این باب است که این آثاری که آن سخن زشت دارد دامن او را هم میگیرد، زیرا شنیدن سخن، نوعی کمک به گوینده است، جرأت دادن به اوست، جسارت دادن به اوست، تشویق اوست و این نمیتواند از آثاری که مربوط به این سخن است خودش را کنار بکشد.
روایت معروف «السَّامِعُ لِلْغِیبَةِ أَحَدُ الْمُغْتَابَیْنِ»؛ هم بر همین اساس است، شنونده غیبت، یکی از دو غیبت کننده است. این به خاطر شراکتی است که انسان با شنیدن قول قائل پیدا میکند. اگر قول او قول خوبی باشد و زشت نباشد و قول حسن و نیکو باشد، دعوت به خیر باشد یا ذکر خدا باشد طبیعتا خود شنونده از آثار و ثوابها و پاداشهای مربوط به آن سخن بهرهمند میشود.
خلاصه خودمان را فریب ندهیم و مراقب باشیم که فرار از مسئولیت نکنیم و گمان نکنیم که شنیدنهای ما هیچ آثاری ندارد. این غیر از آثاری است که در قلب و روح انسان میگذارد، چه سخن خوب و چه سخن بد.
نظرات