امام سجاد(ع) میفرماید: «وَ إِيَّاكَ وَ الِابْتِهَاجَ بِالذَّنْبِ فَإِنَّ الِابْتِهَاجَ بِهِ أَعْظَمُ مِنْ رُكُوبِهِ».
از ابتهاج و سرور به واسطه ارتکاب گناه بپرهیز. چون آن حالتی که در انسان در اثر ارتکاب و سرور گناه پیدا میشود، از ارتکاب خودِ گناه بزرگتر است.
گناه فی نفسه غیر از عواقب اخروی، در دنیا هم آثاری دارد. عدهای توان مقاومت در برابر گناه دارند و عدهای ندارند. نباید گناه کرد؛ گناه مانع رشد آدمی و کمال انسانی است. این کار فی نفسه قبیح است و شایسته نیست و بد است؛ اما بدتر از آن، این است که کسی مرتکب گناه شود و حالت ابتهاج و سرور از آن گناه داشته باشد. این خیلی بدتر از ارتکاب خودِ گناه است. اگر انسان حداقلی از ایمان در قلب او باشد، اگر گناه هم مرتکب شود، حالت پشیمانی پیدا می کند و وجدانش او را سرزنش می کند و این یک نقطه امیدی است برای اینکه انسان به عمق دره هلاکت سقوط نکند.
البته نباید گناه کنیم و بگوییم بعداً پشیمان میشویم؛ این خودش یک مشکل است. ولی اگر کسی کاری که نباید انجام دهد، انجام داد و مرتکب گناه شد، حداقل آن این است که نسبت به ارتکاب این گناه، حالت ابتهاج و سرور پیدا نکند. آن قدر غافل نشود که فراموش کند معصیت خدا را مرتکب شده است. گاهی کسی مال حرامی میخورد یا خدای نکرده حق کسی را تضییع میکند اما در درون خود ناراحت است؛ اما گاهی کسی است که از اینکه حق دیگری را تضییع کرده، حالت ابتهاج پیدا میکند. این بسیار خطرناکتر از اصل گناه است.
لذا خیلی باید مراقب باشیم. به هر حال مسیر راه نجات را حفظ کنیم وسعی کنیم هیچ وقت ابتهاج بعد از ارتکاب گناه به معنای عام، در ما پیدا نشود که اگر اینطور شود، به راهی بی بازگشت رفته ایم.
إن شاء الله خداوند ما را از شرّ وسوسههای شیطانی حفظ بفرماید.
نظرات