امام عسگری(ع) می فرمایند: «أَقَلُّ النَّاسِ رَاحَةً الْحَقُودُ»[۱]
«کسانی که اهل حقد و کینه هستند کم آسایش ترین مردمند».
حقد و کینه عوارض زیادی برای انسان دارد. کینه یک حالت درونی قلبی است که حس انتقام را در انسان نگه میدارد و مانع عفو و گذشت انسان از خطایای دیگران می شود. کینه ورزی مانع رشد، تکامل روحی و معنوی انسان است و آثار و عوارض بدی در روابط اجتماعی انسان ها میگذارد. گاهی مشکلاتی به وجود می آورد که قابل ذکر نیست.
به غیر از اثرات اخروی، کینه یک اثر وضعی شخصی دارد که به سبب آن، آرامش و آسایش را از انسان سلب میکند. هر چه انسان دلش با کینه بیشتر مأنوس باشد آرامشش کمتر است، حتی نسبت به آنهایی که به انسان بدی میکنند. اساسا کینه وقتی در قلب انسان شکل میگیرد که انسان به گمان خودش یک عمل ناروا و ناشایست یا گفتار ناپسندی از دیگری نسبت به خودش می بینید یا میشنود و پیش خود میگوید چون فلان شخص با من این کار را کرد من نیز دنبال این هستم که در مقابل به او ضربه ای بزنم. شخصی که دائما به این موضوع فکر میکند، آسایش ندارد. آسایش زمانی است که انسان این موضوعات را از ذهنش پاک کند و اصلا فکر نکند که شخصی در حق او بدی کرده، ضربه زده یا به او سخن ناشایستی گفته.
البته انسان باید در برابر توطئه ها و ضربه هایی که میخواهند به او بزنند مراقب باشد، ولی در حدی که از خود و اطرافیانش دفع شرّ کند. اما شخصی که بخواهد دائما این کینه و آتش را در دلش زنده نگه دارد، به فرموده امام عسگری(ع) آسایش ندارد و کم آسایش ترین مردم کسانی هستند که اهل کینه هستند.
در مقابل راحت ترین مردم کسانی هستند که دلهایشان را از کینه خالی کنند و قطعا دلی که از کینه خالی باشد، ظرف توجه به خداست و خدا در دل عاری از کینه زودتر جای میگیرد و شخصی که اهل کینه ورزی نیست محبوب می گردد و محبت خدا در دل چینین شخصی قطعا شکوفاتر است
[۱] بحار الانوار،ج ۵۷،ص ۳۷۳، طبع بیروت / تحف العقول،ص ۴۸۸
نظرات