رسول گرامی اسلام (ص) میفرمایند: «من اراد ان ینظر الی آدم فی علمه و الی نوح فی فهمه و الی ابراهیم فی حلمه و الی یحیی بن زکریا فی زهده و الی موسی بن عمران فی بطشه فلینظر الی علی بن ابیطالب (ع)»[۱]؛ کسی که میخواهد به آدم (ع) در علمش نظر کند، به نوح (ع) در فهمش نظر کند، به ابراهیم (ع) در حلمش نظر کند، به یحیی بن زکریا (ع) در زهدش نظر کند و به موسی بن عمران در بطشش (کسی که حمله میکند و خرد میکند، همچنین به معنای غضب، شوکت و هیبت هم آمده است) نظر کند به علی بن ابیطالب (ع) نظر کند.
در اینکه امیرالمؤمنین (ع) جز پیامبر اکرم (ص) از همه انبیاء افضل است تردیدی نیست و روایات متعددی وارد شده که حاکی از این مطلب است، جایگاه علی (ع) نسبت به پیامبر اکرم (ص) در نظام تکوین و تشریع معلوم است، علی (ع) چنین شخصیتی است که ویژگیها و خصوصیات برجسته همه انبیاء را دارد، یک انسان کاملی که به تعبیر بزرگان جامع اضداد است، فهم و علم و حلم و هیبت و زهد همه با هم یکجا در وجود امیرالمؤمنین (ع) جمع شده است لذا چنین وجودی مایه افتخار ما شیعیان است که ادعای تشیّع و پیروی از او را داریم، ولی تشیّع به صرف ادعا نیست بلکه تشیّع به معنای حقیقی کلمه پیروی عملی از آن شخصیت بینظیر تاریخ است، این جامعیت یک ضرورتی است که ما باید ضمن اینکه پایبند به عقیده و مذهب خود هستیم نسبت به دیگران هم حلیم و صبور باشیم و نسبت به دیگران خویشتندار باشیم لذا باید سعی کنیم این ویژگیها را در وجود خودمان تقویت کنیم. ان شاء الله خداوند تبارک و تعالی همان طور که ظاهراً افتخار شیعه بودن را نصیب ما کرده به حسب واقع هم به ما توفیق دهد که در مسیر آن حضرت (ع) طی طریق کنیم.
[۱]. تاریخ دمشق، ابن عساکر، ج۲، ص۲۸۰.
نظرات