امام صادق علیه السلام میفرماید: «عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ مَرَّارٍ عَنْ يُونُسَ عَنْ عُمَرَ بْنِ أَبِي حَفْصٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (ع) يَقُولُ اتَّقُوا اللَّهَ وَ عَلَيْكُمْ بِأَدَاءِ الْأَمَانَةِ إِلَى مَنِ ائْتَمَنَكُمْ وَ لَوْ أَنَّ قَاتِلَ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ (ع) ائْتَمَنَنِي عَلَى أَمَانَةٍ لَأَدَّيْتُهَا إِلَيْهِ.»[۲]
این از برجستگیهای فرهنگ و مکتب اهل بیت و اسلام است؛ یک اموری به عنوان رکن دینداری و تشیع شناخته میشود ولی از ناحیه ما کمترین اهمیتی به آن داده نمیشود. امانت داری آن قدر مهم است که امام صادق (ع) میفرماید علیکم بأداء الامانة و بعد میفرماید اگر قاتل امیر المؤمنین که شقیترین انسانها در روی زمین است امانتی به من بسپارد من آن را به او بر میگردانم. چه امانت پول و مال و امثال اینها باشد چه امور مهمتر از مسئولیتها و وظائفی که بر عهده ماست باید رعایت این امانتها را بکنیم.
[۱]. الكافي،ج ۲، ص۱۸۹، حدیث۶؛ وسائل الشیعة، ج۱۶، ص۳۴۹، حدیث۳.
[۲]. امالی صدوق، ص۲۰۴، حدیث۵؛ الكافي، ج۵، ص۱۳۳، حدیث۴.
نظرات