جلسه آخر سال یک هزار سیصد و نود و یک است و معلوم نیست که تا سال بعد چه اتفاقاتی بیفتد و چه کسانی باشند و چه کسانی نباشند؛ واقعا انسان از هیچ چیزی راجع به خودش در آینده خبر ندارد. از جمله چیزهایی که نسبت به آن اطلاع ندارد رزق و روزی است؛ رزق و روزی مانند چیزهایی دیگر مثل مصیبتها و مرگ و فراز و فرودها هیچ برای انسان معلوم نیست لذا بهترین راه این است که انسان توکل بر خداوند متعال بکند و امورش را تفویض به خداوند بکند و خداوند را وکیل خودش قرار دهد نه اینکه بنشیند و حرکت نکند؛ حرکت و تلاش باید داشته باشد اما یک اطمینانی داشته باشد که وکیلی دارد مثل خداوند و واقعا انسان باید این اطمینان را در خودش ایجاد کند.
امیرالمؤمنين علي عليه السلام می فرمایند: «إن الرزق رزقان: رزق تطلبه و رزق يطلبک فإن أنت لم تأته أتاک»[۱] دو نوع رزق وجود دارد: رزقی که تو به دنبال آن هستی و رزقی که به دنبال توست نوع دوم رزق به گونه ای است که اگر تو به دنبال آن نروی، به سراغ تو می آید.
طلب رزق هیچ اشکالی ندارد یعنی این دو رزق هیچ کدام مذموم نیست و انسان باید در طلب رزق و روزی باشد این پسندیده و مطلوب است اما گاهی رزقهایی است که من حيث لا يحتسب نصیب انسان می شود؛ عواملی برای تحقق این مسئله وجود دارد یعنی رزقی که يطلبنا، یک بخش زیادی از آن معلول رفتارها و کارهای خود ماست معلول باورهای ماست هم از نظر اعتقادی که واقعا همه چیز را خدا بدانیم اگر این رزق به سراغ ما آمد که فيها اگر هم نیامد، ملول و غمگین و ناراحت نباشیم. عواملی زیادی دارد از جمله: ذهن و عقیده و قلب پاک و خوش نیت و خیر خواه بودن و مدد کار دیگران بودن، مراقبت نسبت به دیگران مخصوصا پدر و مادر، دعای پدر و مادر مخصوصة، صدقه دادن و توسلات که مجموعه این مسائل است که رزق را افزایش میدهد و باعث میشود که بدنبال انسان بیاید. حال ما باید در طلب زرق باشیم در حدی که در زندگی نیاز است و این یک مجاهدت است و هم کارهایی بکنیم که اینها عوامل معنوی هستند تا رزق نوع دوم تقویت بشود.
انشاء الله خداوند تبارک و تعالی در کنار صحت و سلامت و عافیت و توفیق در امور مادی و معنوی در سال آینده هر دو نوع رزق را مخصوصا نوع دوم را نصیب ما بفرماید.
[۱] نهج البلاغه، نامه ۳۱.
نظرات