روایتی است از امام صادق علیه السلام که حضرت میفرمایند: « الشِّيعَةُ ثَلَاثٌ مُحِبٌ وَادٌّ فَهُوَ مِنَّا وَ مُتَزَيِّنٌ بِنَا وَ نَحْنُ زَيْنٌ لِمَنْ تَزَيَّنَ بِنَا وَ مُسْتَأْكِلٌ بِنَا النَّاسَ وَ مَنِ اسْتَأْكَلَ بِنَا افْتَقَر».[۱]
شیعه و پیروان ما سه دسته هستند: یک دسته اهل محبت و مودت به ما هستند یعنی قلباً ما را دوست دارند و مودت به ما دارند؛ این محبت و مودت واقعی آثاری دارد از جمله تبعیت، پیروی و اینکه انسان اعمال و رفتارش رنگ و بوی اهل بیت (ع) پیدا کند.
دسته و گروه دوم کسانی هستند که اسم ما اهل بیت بر آنهاست اما خیلی محب و وادّ نیستند؛ اسماً شیعه هستند و رسماً شیعه نیستند ما نیز زینت آنها هستیم که البته از ما نیستند.
دسته و گروه سوم کسانی که با ما و به بهانه ما ارتزاق میکنند و این را یک وسیلهای برای دنیای خودشان قرار دادهاند که چنین افرادی همیشه نیازمند و فقیر باقی خواهند ماند.
هر سه قسم شیعه هستند اما شیعه واقعی کسی است که محبت و مودت واقعی دارد و همه زندگی و اعمال و رفتارش باعث زینت اهل بیت (ع) است؛ امام صادق (ع) میفرماید به گونهای عمل کنید که وقتی راه میروید بگویند هذا جعفریٌّ. قسم دوم به دنبال زینت خود از طریق ائمه هستند ولی به دنبال ارتزاق از نام و اسم آنان نیستند اما قسم سوم که حضرت اثر وضعی این عمل آنها را بیان میکند.
این واقعاً خیلی مهم است که نگاه انسان نسبت به اهل بیت (ع) چگونه است. اهل سنت هم نسبت به قرآن این گونه هستند یعنی بعد از رحلت پیامبر تمسک به قرآن زیاد بود اما قرآن ناطق را کنار گذاشتند هرچند صوت قرآن بلند بود در هر خانه و مسجدی. ما شیعیان هم سرنوشتمان گاهی این گونه است؛ پیروی از اهل بیت فقط به این نیست که تبلیغات کنیم و علم و بیرق برداریم و سر و صدا کنیم بلکه در عین اینکه میتوانیم اینها را در اوج خودش داشته باشیم اما ممکن است از کسانی باشیم که استیکال از اهل بیت داریم. کسی ممکن است چند صباحی از اهل بیت این استفاده را بکند ولی این نیاز کسی را بر طرف نمیکند و همیشه نیازمند باقی میماند.
[۱]. الخصال، ج۱، ص۱۰۳، حدیث ۶۱.
نظرات