استغفار علاج گناه

رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله وسلم می­فرمایند: «لکل داءٍ دواء و دواء الذنوب الإستغفار».[۱]

بر اساس این روایت گناه یک بیماری است که علاج هم دارد؛ اینکه پیامبر اکرم (ص) گناه را به عنوان داء مطرح فرمودند نکته­ی مهمی دارد. ببینید اگر جسم انسان آسیب ببیند و مرضی در آن پیدا شود این در واقع یک نقصی است که جسم را از نقطه کمال دور می­کند. کمال هر شیء به این است که در آن مسیری که باید حرکت بکند و ادامه­ی مسیر دهد در آن مسیر قرار داشته باشد. حال فرض کنید در اجزاء یک چیز آفت پیدا شود این نقص است و باعث دور ماندن از کمال شیء است. در مواقعی که جسم گرفتار داء و مرض و بیماری می­شود دواء برایش تجویز می­کنند دواء طبیعتاً این نقص را جبران می­کند ولی یک نکته است و آن اینکه اگر این بیماری زیاد تکرار شود و اگر زیاد مصرف شود کم کم بنیه­ی بدنی ضعیف می­شود و بازگرداندن آن به نقطه­ی کمال و سلامت مشکلتر است. پیامبر اکرم (ص) می­فرماید: گناه برای روح یک بیماری است البته علاج آن استغفار است. اگر کسی گناه می­کند حتماً باید استغفار کند و اگر کسی استغفار نکند این بیماری در روح او می­ماند و علاج نمی­شود. و در صورت تکرار، روح سلامت و طروات خود را از دست می­دهد و دیگر آن قوت و طراوت و شادابی خودش را به زحمت بدست می­آورد. لذا توجه داشته باشیم به اینکه درست است که استغفار علاج گناه است ولی اگر زیاد استفاده شود این طبیعتاً ممکن است انسان را از مرگ نجات بدهد ولی دیگر روح آن روحی که باید به مراتب اعلی سفر کند، نیست. توجه هم داشته باشید که همانطوری که بیماری مراتب دارد گناه هم مراتب دارد و یک بیماری مثل سرماخوردگی با یک دارو بهبود پیدا می­کند اما بعضی از گناهان مثل سرطان است. بعضی گناهان است که انسان توفیق علاج آن را پیدا نمی­کند و روح انسان را می­میراند. خداوند إن شاء الله به همه ما توفیق دهد که روحمان بیمار نشود و اگر بیمار شد توفیق بدهد که إن شاء الله بتوانیم علاجش کنیم.

[۱]. مستدرک الوسائل، ج۵، ص۳۱۶، حدیث۵۹۷۲.