ثمره عبودیت

 روایتی از امام حسن علیه السلام که حضرت می­فرماید: «مَن عَبَدَ اللهَ عبّد اللهُ له کلَّ شیءٍ» کسی که بندگی خدا را بکند، خداوند متعال همه چیز را بنده او می­کند.

ببینید عبادت خدا صرفاً به یک سری الفاظ و اعمال ظاهری نیست هر چند اینها مهم است و جلوه­ای از عبادت حقیقی است ولی عبادت خدا یعنی تسلیم در برابر خداوند، خضوع در برابر خدا و خوف از خدا. اینکه خدا را قادر و عالم مطلق بدانیم و اینکه خدا را همه چیز بدانیم و خود را هیچ بدانیم. کسی که نسبتش با خدا این باشد، این به نقطه­ای می­رسد که خداوند متعال همه چیز را بنده او می­گرداند. عبودیت خداوند باعث قرب به حق تعالی می­شود و هر مقداری که انسان بالاتر رود و به آن نقطه نزدیک تر شود، سعه وجودی پیدا می­کند و همه چیز را در ظل وجود او قرار می­دهد. ائمه معصومین علیهم السلام چرا از این خصوصیت برخوردارند؟ یعنی قطعاً آنها به مقام قرب الهی نائل شدند و این از راه عبودیت خدا حاصل می­شود. نتیجه آن هم این است که خداوند همه چیز را بنده آنها قرار داده است یعنی انسان­هایی که به این مقام می­رسند همه چیز در تحت اختیار آنهاست. این برای اهل بیت علیهم السلام تکویناً اتفاق می­افتد و برای غیر آنها هم همین طور است و خداوند می­تواند همه چیز را بنده آنها می­کند و این جلوه­ها و تجلی­های مختلف دارد و مهم ترین آن این است که انسانی که به آن نقطه می­رسد تسلیم و اسیر هیچ یک از مسائل و لذائذ دنیوی نمی­شود و همه چیز در اختیار اوست و نفس او آن چنان قدرت دارد که او می­تواند به شهوتش و هوس و خواسته­اش امر کند و آنها را کنترل کند. و او می­تواند با وجود این قدرت تصرف در عالم تکوین هم بکند. ان شاء الله خداوند توفیق عبادت خودش را عنایت بفرماید.