روایتی از رسول اکرم(ص) است که حضرت میفرماید: «طوبی لمن شغله خوف الله عن خوف الناس»[۱] اهل سعادت است کسی که خوف خدا او را از خوف مردم باز میدارد. ادعای ما معمولاً این است که مردم هیچ هستند و باید فقط خدا را معیار قرار داد. اما در مقام عمل ملاحظه مردم را بیشتر از خدا میکنیم؛ گناه در برابر یک صبی ممیز انجام نمیدهیم اما به راحتی در مقابل خدا و در مرئی و منظر خداوند کارهایی میکنیم و به نظرمان هیچ اشکالی هم ندارد. این بدان معنی است که عملاً خوف مردم در وجودمان بیش از خوف خدا ریشه دوانده است. این در گناهان شخصی گرفته تا کارهای دیگر مثلاً آن مقدار که از افراد و مردم چاپلوسی میکنیم، از خداوند نمیکنیم. در مورد خداوند که این مسئله عیبی ندارد و در خلوت با خداوند سخن بگوید و به اصطلاح قربان صدقه خدا برود و این خیلی خوب هم هست به شرطی که زبانی فقط نباشد. حال پیامبر(ص) میفرماید «طوبی لمن شغله خوف الله عن خوف الناس» خیلی جملهی بلند و پر مضمونی است که این قدر خوف خدا در دلش جای گرفته باشد که دیگر اصلاً مردم برایش خوفی نداشته باشند؛ اگر میخواهد کاری را انجام دهد به خاطر خوف خداوند آن را ترک کند نه به خاطر خوف از مردم. البته این روایت جای صحبت زیاد دارد که در این وقت کم ما میسر نمیباشد.
[۱]. بحار الأنوار، ج۷۷، ص۱۲۶، حدیث۳۲.
نظرات