حضرت علی(ع) می فرمایند: اتَّقُوا مَعَاصِيَ اللَّهِ فِي الْخَلَوَاتِ فَإِنَّ الشَّاهِدَ هُوَ الْحَاكِمُ[۱]
از معصیت خدا در خلوت ها بپرهیزید به درستی همان که شاهد است، حکم کننده می باشد.
این طور نیست که بگوییم حکم کننده و قاضی یک نفر است و شاهد هم شخص دیگری است. فعلا که شاهدی نیست آن حکم کننده نیز بدون شاهد نمی تواند حکم کند. انسان در کارهای خلافی که پنهان از چشم مردم و قانون بشری انجام میدهد ممکن است این طور فکر کند که مثلا یک خیابان یک طرفه را خلاف برود و پیش خود بگوید فعلا که پلیس نیست پس می توانم خلاف بروم. لذا چون حاکم نیست مشکلی به حسب ظاهر پیش نمی آید. در کثیری از تخلفاتی که انسان انجام میدهد به این علت است که شاهد و حاکم جدا هستند یا شاهدی نیست یا اگر شاهدی وجود دارد غیر از حاکم است، چه شرایطی پیش بیاید که شاهد نزد حاکم برود و شهادت بدهد و حاکم نیز حکم کند. اما در مورد خداوند این طور نیست، معصیت خدا فرق نمی کند چه در خلوت و چه در جلوت، «اتقوا معاصی الله فی الخلوات» ما مومنین در علن نوعاً رعایت می کنیم، اما در خلوت کار مشکل است؛ فان الشاهد هو الحاکم بپرهیزید که آن کسی که خودش می بینید، خودش هم حکم می کند. دیگر لازم نیست کسی را به عنوان شاهد بیاورد تا حکم کند یعنی همه چیز عیان و آشکار است و در هر خلوتی باید خدا را شاهد و ناظر بدانیم ومنتظر عقوبت گناهان خود باشیم.
[۱] بحار ج ۷۷ ص ۷۰ ح ۲۵
نظرات