امام کاظم(ع) در مقام موعظه و نصحیت به هشام فرمودند:
إيّاكَ و الطَّمَعَ، و علَيكَ باليَأسِ مِمّا في أيدِي الناسِ، و أمِتِ الطَّمَعَ مِن المَخلوقِينَ؛ فإنَّ الطَّمَعَ مِفتاحٌ لِلذُّلِّ، و اختِلاسُ العَقلِ، و اختِلاقُ المُرُوّاتِ، و تَدنِيسُ العِرضِ، و الذَّهابُ بِالعِلمِ
از طمع بپرهیزید و بر شما است که از آن چه که در اختیار دیگران است خودتان را مایوس کنید یعنی چشمتان به چیزی که در دست مردم است نباشد. از این که همسایه چه دارد این که دوست و برادر من چه دارد خودتا را مایوس کنید.
ما یک طمع ممدوح داریم، این که کسی طمع کند به علم و فضائل و مناقب این خوب است. مثل این که بگوید ای کاش من هم مانند برادرم دلم رقیق بود، ای کاش من نیز اهل مهربانی بودم ای کاش من هم اهل گذشت بودم. طمع به علم و فضائل و اخلاق حسن و ممدوح است. اما طمع به امور دنیوی اعم از موقعیت و جاه و مال و نعمت های دیگر آثار بسیار بدی دارد غیر از آن اضطراب و نگرانی اصلا مسیر زندگی انسان را به هم می ریزد. قانع بودن آثار زیادی دارد.
امام می فرماید: طمع از مخلوقات را در خود بمیران زیرا طمع کلید ذلت است. وقتی که انسان به یک مالی و چیزی طمع می کند برای رسیدن به آن خودش را خوار و ذلیل می کند. طمع کلید ذلت است و عقل انسان را از بین می برد و جابجا می کند و مروت و جوان مردی انسان را از بین می برد و عرض و آبرو را از بین می برد.
امام چند اثر برای طمع ذکر کردند: ۱. مفتاح للذل ۲. اختلاس العقل ۳. اختلاق المروات ۴. تدنیس العرض ۵. ذهاب بالعلم.
زائل کننده عقل، علم، عزت، مروت، عرض؛ طمع این ها از بین می برد حال آیا انسان فهیم و عاقل با چیزی مانوس می شود که این ثمره ها را از انسان بگیرد و آن خسارت ها را به انسان بزند. واقعا کسی طمع را در خود بمیراند با حفظ این امور زندگی آرام و با نشاطی را دارد.
خداوند انشاء الله توفیق قطع طمع در زندگی را به ما بدهد.
نظرات