اوحی الله تعالی الی داود (ع): «اذکرنی فی ایام سرّائک حتی اَستجیب لک فی ایام ضرائک»[۱]؛ خداوند متعال به داود (ع) وحی فرمود: مرا در روزهای خوشیِ خود یاد کن تا من هم در روزگار گرفتاریت تو را اجابت نمایم.
ما انسانها عادت داریم تا گرفتاری و مشکلی نداریم به خداوند متعال و معصومین (ع) کاری نداریم، بله ممکن است هر روز نامشان را بر زبان جاری کنیم اما توجه قلبی نیست، آن گونه که ارتباط قلبی با خداوند متعال و معصومین (ع) باید بر قرار شود وجود ندارد، آن گونه که امام زمان (عج) را ناظر بر اعمال خود بدانیم که ایشان با چشمان حقیقتبین خود اعمال و رفتار ما را زیر نظر دارد توجه نداریم و در عالم خودمان خوشیم اما به محض اینکه گرفتاری و مشکلی برای ما پیش آید متوجه به خداوند متعال و متوسل به ائمه معصومین (ع) میشویم. معلوم است کسی که ارتباط دائمی با خداوند متعال دارد و در ایام خوشی به یاد خداوند متعال است خداوند هم همیشه به یاد اوست و در ایام گرفتاری و مشکلات او را اجابت خواهد نمود. پس پیش شرط استجابت دعا این است که انسان در ایام خوشی به یاد خداوند متعال باشد و از خداوند غافل نشود تا خداوند هم در گرفتاریها و مصیبات او را اجابت کند. پس یاد خدا در خوشیها تضمینی است برای استجابت دعا در گرفتاریها و مشکلات.
[۱]. بحار الانوار، ج۹۳، ص۳۸۱، حدیث۶.
نظرات