امام رضا ۸ فرموده اند:
مَنْ لَمْ یَخَفِ اللَّهَ فِی الْقَلِیلِ لَمْ یَخَفْهُ فِی الْكَثِیر[۱]
ترجمه: كسى كه از خداى تعالى در گناه كوچك ترس نداشته باشد، در گناهان بزرگ هم از او نخواهد ترسید.
علت این که امام رضا ۸ این مطلب را فرموده به جهت مشکل جرئت و جسارت پیدا کردن در برابر مولاست. در مباحث تجری گفته شده که مشکل اصلی تجری جرات بر علیه مولا است. هر چند متجری قبح فعلی ندارد و فقط قبح فاعلی دارد زیرا عمل او معصیت نیست چون گمان می کرده که این شراب است و آنرا نوشیده ولی در واقع آب و یا شربت بوده و خمر نبوده است لذا در اینجا به حسب واقع دچار معصیت نشده است اما جری شده و جرئت بر انجام معصیت در برابر خداوند پیدا کرده است یعنی بنا بر نافرمانی داشته اما فی الواقع از دستور خداوند سرپیچی نکرده است. در این مورد تجری و جرئت پیدا کردن در برابر خداوند متعال امر مذموم است زیرا حداقل دارای قبح فاعلی است.
اگر کسی در قلیل با خداوند مخالفت نماید و نافرمانی خدا را در امور ناچیز انجام دهد در واقع این عمل جرئت او را در برابر خدا تقویت می نماید. یعنی گناهان،معصیت های کوچک و نافرمانی های خرد، به مرور جرئت انسان را در ارتکاب نافرمانی های بزرگتر بیشتر می کنند. اینکه در مَثَل می گویند تخم مرغ دزد روزی شتر دزد می شود موید و ناظر به همین مطلب است و این فرجام و سرانجام بدی است که گریبان انسان را بگیرد و خوف از خداوند از دل انسان رخت بربندد.
[۱] . بحار الانوار، ج ۷۱، ص ۱۷۴، حدیث ۱۰
نظرات